Ik loop door de Makrovestiging in Breda, het is al lang geleden. Op de afdeling food zie ik bij de wijnen een reus van een man staan, naast een kleine vrouw. Ik schrik me rot van de reus die ik als oud-misdaadverslaggever gelijk vanwege zijn gestalte en uitstraling als gewelddadig, mogelijk als crimineel classificeer. Dan zegt de reus tegen de vrouw: ‘Maar mamma, we kunnen toch ook eens deze wijn proberen’.
Mijn inschatting kantelt: moeder en zoon, gezelligheid, wijntje. Ik voel me blij en warm worden door de mogelijkheid van het kantelen in mijzelf. Dat doe ik toch maar effe. En loop door.
Het lijkt een niemendalletje van mijn brein, maar regelmatig komt dat beeld van die man en vrouw in de wijnafdeling van de Makro mij voor de geest. Hoe ik in een fractie van een seconde die man in een hokje stopte, de vrouw naast hem overigens niet.
Gisteren, het was zondag, de dag des Here toen de supermarkten op die dag nog niet open waren, dat het brein begon te zeiken over die man en vrouw. Dat tevreden gevoel dat ik toen had omdat ik het beeld weer kon rechtzetten na de man gehoord te hebben. Hoe weet je nou dat die man geen crimineel was, die daar met witgewassen geld zijn wijnen inkocht. En zijn moeder geen hoofd van een mafiabende, zeikt het brein. Kwam het jou goed uit, ouwe misdaadverslaggever, om jezelf gelukkig te maken?
Ik weet uit mijn (meditatie) ervaring dat dat lastige ventje in mijn kop uit is op reuring, dat ik gedachten vast grijp en er wat mee ga doen. Dan kan hij weer terug zijn hok in.
Gisteren hoorde ik in 1Vandaag een demonstrante in Wit-Rusland zeggen – veel vrouwen gaan er met bloemen de straat op uit protest tegen de man die zij een dictator noemen, dat die politiemensen en/of soldaten die hun opstand willen neerslaan, ook een moeder hebben.
En zo is het, ervaar ik nu. Het een sluit het ander niet uit. Of is dat ook weer een hokje, ben ik een hokjesman.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Marga de Jong zegt
Ik heb wel eens gelezen, weet niet meer waar. God schept in het rond (kijk maar in de natuur) , de mens schept in het vierkant. Geen wonder dat wij hokjes mensen zijn.