Vandaag was ik even, ondanks het gure weer, in de stad. Bij het restaurantje aan het Heemraadsplein waar ik moest zijn stonden stoelen nog buiten en ik wachtte op m’n beurt, op zo’n stoel, tot mijn bestelling klaar was.
Er kwamen een man en een vrouw aangelopen- met een kind, een meisje van naar ik schat een jaar of zes. Ze huppelde achter de man en vrouw aan over de stoep.
Ik had al een tijd geen huppelende kinderen meer gezien en dacht er ook niet aan. Plotseling vroeg ik me af daar op die stoel met die gure wind: Waarom huppelen kinderen?
Ik geloof dat huppelende kinderen zin hebben in het leven, even van de grond los willen komen en naar het firmament reiken. Er is ook niemand die tegen zo’n kind zegt: Ga nu maar huppelen. Het gebeurt gewoon op eigen kracht.
Ik weet niet of ik vroeger zelf huppelde, ik geloof het niet. Mijn eigen kinderen huppelden niet. Het spontaan zelf huppelen is best wel een zeldzaamheid. Het is vreugdevol vooruit gaan.
Moedig voorwaarts!
Auke Leistra zegt
Vreugdevol voorwaarts!
Wulf zegt
We moeten allemaal meer huppelen!
Paul de Jager zegt
Voor mijn deur komen elke dag schoolkinderen langs, op weg naar de gymzaal. Steeds een genoegen om te zien al die variaties in huppen en springen!