Als ik dipperig ben kijk ik extra veel Journaals op de Nederlandse tv. Ik knap op van het onbenul waarmee sommige items worden gepresenteerd. Het Journaal is net de kleuterklas van de journalistiek. Je zou ook kunnen zeggen: de sleutel van de schooldeur omdraaien en weggooien.
Vanmorgen nog. De politie heeft een man aangehouden die ervan verdacht wordt dat hij een aantal vrouwen op verschillende plekken in naar ik meen Noord-Holland heeft neergestoken. De politie stak veel tijd in het onderzoek en zocht ook naar verbanden tussen dader en ook de slachtoffers onderling. Die waren er, zei een politievrouw tegen de verslaggever. Ik zal via Het Journaal nooit weten- tot nu toe, welke verbanden er zijn tussen de vrouwen en de dader. De verslaggever ging er gewoon niet op in.
Toen enkele weken geleden een man in en bij een tram in Utrecht mensen om het leven bracht, en gedacht werd aan een terroristische aanslag, rukte het Journaalteam uit naar de Domstad. Ik kijken naar de onthullingen die dag, maar die kwamen niet. Het Journaal heeft blijkbaar geen net van informanten dat, als de officiële kanalen zwijgen, dit medium toch van nieuws kan voorzien. Zo kon het gebeuren dat een verslaggever ter plaatse een verhaal afstak over het waarom en hoe van twee politiepaarden die in beeld kwamen. Nog net werden niet het ras en aankoopwaarde van de paarden verteld.
Op een ander moment stond een verslaggever bij een ziekenhuis dat failliet was en ging sluiten te vertellen over het gebouw en het interieur en niks te melden had. De man heeft een geheimzinnige stem en toont onuitgeslapen. Van niets maakt hij iets maar het blijft niets. Langer geleden stond hij bij hoogspanningsmasten waar een helikopter tegenaan gevlogen was. Tegen deze masten is het gebeurd, sprak de seniorverslaggever met droevige stem. Meer wist hij niet te melden.
Wat me de laatste dagen opvalt is dat jonge vrouwen die het Journaal presenteren zo bruin geschminkt worden, denk ik. Bejaardenbruin. Alsof ze kunstmatig snel verouderd moeten worden zodat ze serieuzer overkomen als ze brand en onraad verkondigen. Let er maar eens op. Een jonge vrouw ziet eruit als iemand van 50 maar is in de twintig. Sommige presentatoren schnabbelen ook bij, een in een kunstprogramma. En nu maar hopen dat dat programma nooit verdacht wordt van het plegen van strafbare feiten waar Het Journaal over moet berichten.
Het loopje van de presentatoren is ook leuk. Bij aanvang van Het Journaal staan ze voor een camera en terwijl de begintune klinkt rennen ze naar de desk. Waarom weet waarschijnlijk niemand.
Er zijn natuurlijk ook goede presentatoren en verslaggevers, die ik altijd vriendelijk groet als ze in beeld zijn.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.
Poldermick zegt
Het begrip NEPNIEUWS heeft dankzij de NOS diepere inhoud gekregen.