Je moet in je leven het geluk hebben dat je op het juiste moment mensen ontmoet die je inspireren tot het volgen van een pad en het nemen van juiste beslissingen. Het gaat niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit van die mensen en daar bedoel ik niet mee dat ze hoogopgeleid moeten zijn. Zelfs een vlieg kan je tot verlichting brengen, en dat bedoel ik niet onaardig.
Op een dag werd ik geboren en ontmoette ik mijn ouders. Ik groeide op in een landelijke omgeving, puberde en werd een beetje volwassen. Een beetje geloof ik, want ik weet niet wat met volwassenheid wordt bedoeld. Is dat gebaande paden lopen of je met de wind en wolken mee laten drijven het onverwachte tegemoet. Ik ben nog steeds verbaasd over de dingen die ik elke dag tegenkom.
Het was hippietijd, zorgeloosheid, weet je wel. Zestiger en zeventiger jaren, weet je wel. De ene dag stond je witgoed te verkopen, of pinda’s, de volgende dag zat je op kantoor, stond je achter een bar of ging je schrijven voor kranten en weekbladen, zoals ik ging doen. In 1967 richtte ik in Rotterdam een persbureau op met fotograaf en cineast Paul Stolk. Vanaf het begin was er veel belangstelling vanuit de landelijke media voor ons materiaal, maar het eerste jaar van ons bestaan was absoluut geen vetpot. Mijn moeder benoemden we tot redactiesecretaresse die op de tent en thuis op de telefoon paste als wij op weg waren. Draagbare telefoons waren er niet in die tijd en pas later huurden we bij de PTT mobilofoons voor in de auto. Journalisten hadden in die tijd een zak met kwartjes bij zich en in een telefooncel belden ze met hun redactie of met wie ze maar contact wilden hebben.
Paul en ik filmden ook voor het Journaal. Als de Journaalredactie in Hilversum ons nodig had belden ze ons telefoonnummer en kregen ze onze ‘secretaresse’ en moeder Grietje aan de lijn. ‘Zijn de jongens in de buurt?’ Ze zocht dan contact met ons of wij belden haar om opdrachten uit te voeren. Mijn moeder was een creatieve vrouw, begon al heel snel in haar leven met fotograferen en schrijven.
Paul is helaas enkel jaren geleden overleden maar we waren het eens dat zonder mijn moeder ons persbureau niet van de grond had gekomen of anders met veel moeite.
Ik denk nog vaak aan mijn moeder terug, een toonbeeld van dana. Mijn vader was trots op mij omdat ik mijn arbeidersafkomst niet verloochende en de mensen in volksbuurten, waar ze in krotten of slecht onderhouden woningen leefden, in de media een stem gaf. Journalistiek was in die jaren elitair, ik hoorde dat deze week oud VN-journalist en parlementair verslaggever Max van Weezel in een documentaire zeggen. Hij kwam nooit buiten de glazen stolp die het Binnenhof was. Pas later maakte hij contact met arbeiders en volksmensen, zeg maar de gewone mensen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.