De meesten van ons zullen dat gevoel wel herkennen, dat er duizend kilo oud ijzer vanuit een hijskraan op je is gedonderd, dat je in de put zit en de randen te hoog zijn om je aan vast te grijpen en eruit te klimmen. Daar is helemaal niks mis mee, las ik deze week in de VPRO-gids. ‘We moeten weer leren om ongelukkig te zijn,’ zegt regisseur Eefje Suijkerbuijk in dat artikel. Een jaar geleden zat ze zelf in de put en hoorde ze op de televisie de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter vertellen over ons doorgeslagen optimisme en het negeren van alle negativiteit: het wegdrukken van ons ongeluk is de ziekte van deze tijd.
Hoofd omhoog, borst vooruit? Niks daarvan! We moeten niet altijd maar willen doen alsof het leven leuk is: soms is er gewoon geen bal aan. Koppie lekker laten hangen dus, want met een gezonde dosis zelfbeklag is niks mis, luidt de inleiding van het artikel. Zuur hoort net zo goed bij het leven als zoet, al zou je dat weleens vergeten als je de vrienden op Facebook hun mooie praatjes hoort delen. Daar word je pas echt zwaarmoedig van.
Het artikel handelt over smartlappen, straatzangers met een knik in de stem. Het levenslied dat weer in opkomst is. Thijs Boontjes zegt: ‘Een smartlap is muzikale slachtofferhulp.’ Op 21 maart is een heuse zwaarmoedige site gelanceerd, het onlineplatform van Eefje Suijkerbuijk met de titel vpro.nl/zwelgplek. Opwekkend neerslachtig. Ruil je rampspoed. De teneur van het artikel is: ga je neerslachtigheid te lijf, verzuip er niet in. Geniet ervan. Deel het.
Ik heb de tekst met een glimlach gelezen. Zo herkenbaar. Op de moment dat de duizend kilo oud ijzer mijn hoofd raakt en ik neerslachtig ben- wat een woord, zoek ik de kern van het depressieve gevoel op, ga er lekker tegen aan schurken, zeg tegen mezelf: ‘Wat ben je toch zielig en ongelukkig’ en knap daar vreselijk van op. Dat onderdompelen in treurnis, in de kern van je ellende kruipen. De naden van het ongeluk opzoeken. Shit hoort zo bij het leven.
Ik moet wel zeggen dat decennia mediteren intussen alweer- wat gaat de tijd toch snel, het loskoppelen van het oud ijzer gevoel wel bespoedigt. Ik vind mezelf een theoretische volger van de dhamma, maar pluk daar ook de vruchten van in de praktijk. Zo blijkt.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.
WAM van Loenen zegt
Ja, ik wentel me zo nu en dan ook een poosje in ellende. Om verwarring te laten ontknopen en zo weer bij m’n kern te kunnen komen. Maar, ik moet dat wel bijtijds gaan doen anders sleur ik m’n levenspartner mee in verwijten, onredelijkheid en verwarring. Dat lukt niet altijd en dan kom ik weer tot het besef dat het de verschillen zijn.
nic_schrijver zegt
Herkenbaar !
Alleen gaat mijn levenspartner dan tijdelijk op ‘ geen gehoor ‘.
:-)