Toen ik een kleine jongen was had ik een oom, een zwager van mijn vader. Nol was zijn naam. Ik noemde hem ome Nol. Het was een vreselijk aardige man, een zuipschuit ook. Als hij bij ons in het Oude Noorden op zijn Solex de straat in kwam rijden hoorde je de lege en volle jeneverflessen al rinkelen in de zijtassen van het vehikel, zogezegd.
Hij noemde mij en mijn broer en zus pepernoten. Hallo, pepernoten, zei hij alvorens ons een zak met schuimpjes te geven. Mijn moeder- die anti-alcohol was, was altijd blij als hij opkraste, met een jeneverkegel die de planten in de woonkamer verwoestte.
Ome Nol is dood maar je bent pas echt dood als er niemand meer over je spreekt. Of schrijft.
Nol was zijn naam.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.