Besmette grond
Wat groeit nog op
met bloed besmette grond
wie legt het zwijgen op
wie snoert de mond
wie zijn de sprakelozen
aan welke wetsteen
wordt het zwaard geslepen
wie heft het op
wie heeft door haat gegrepen
de slachtoffers gekozen
met elke strijdbijl
kun je bomen hakken
wie bouwt een thuis
wie maakt van verse takken
een huis voor schuldelozen
welk vuur is heet genoeg
om wapens om te smeden
wie durft het aan
wie offert hoop op vrede
aan de hopelozen.
© Marijke van Geest ~ 2015
Marijke van Geest (1953) maakt in december 2013 met haar poëziebundel ‘Geestgrond’ haar debuut als dichter. Zij groeide tweetalig op, woonde een tijdlang in Duitsland, waardoor haar interesse in taal al op jonge leeftijd gewekt werd. Sinds haar pubertijd schrijft zij gedichten. De Westlandse kust, waar zij woont en werkt, is een bron van inspiratie voor haar. In de wisseling van de seizoenen en in de menselijke levensweg vindt zij de meeste aanknopingspunten voor haar gedichten. Marijke mediteert dagelijks.
‘Ik merk dat mijn poëzie daarvan gaat stromen. Meditatie is mijn werkplaats, mijn gedichten zijn mijn werkstukken. Ik schrijf over wat mij beweeg en wat mij stil doet staan. Ik noem mezelf geen boeddhist, bezoek (nog) geen sangha en beschouw mezelf als een beginner die zich al jaren verdiept in en oriënteert op het boeddhisme. Mijn levensfilosofie is in een paar woorden samen te vatten:
‘Ik merk dat mijn poëzie daarvan gaat stromen. Meditatie is mijn werkplaats, mijn gedichten zijn mijn werkstukken. Ik schrijf over wat mij beweeg en wat mij stil doet staan. Ik noem mezelf geen boeddhist, bezoek (nog) geen sangha en beschouw mezelf als een beginner die zich al jaren verdiept in en oriënteert op het boeddhisme. Mijn levensfilosofie is in een paar woorden samen te vatten:
dit is de werkplaats
in de kunst die leven heet
ben ik de leerling
in de kunst die leven heet
ben ik de leerling
Het leven zelf beweegt mij. De meditaties die ik dagelijks beoefen komen daaruit voort.’
