De aanwezigheid van traditionele theehuizen en modeboetieks in Bayi, een van de levendigste wijken van Lhasa, de historische hoofdstad van Tibet, eigendom van zowel Tibetanen en Han-Chinezen zijn een teken van welvaart. Maar sommigen noemen dat een poging van China om vrede in het gebied te kopen, zo melden bronnen aan het persagentschap AFP. Tibet was met een economische groei van elf procent vorig jaar China’s snelst groeiende regio.
Chinese troepen bezetten het “dak van de wereld” bijna zeven decennia geleden, gevolgd door golven van immigranten uit China’s Han populatie. Er volgden decennia van geweld en onderdrukking. Langzaamaan werd Tibet ook gemoderniseerd. Recentelijk werden wegen, spoorwegen en waterkrachtinstallaties aangelegd.
Peking zegt dat de levensstandaard in Tibet drastisch is verhoogd — de levensverwachting nam volgens officiële cijfers toe van 35,5 jaar naar 68,2 tussen 1951 en 2013. Maar veel van de winsten uit de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen gaan naar Chinese bedrijven met Han-Chinezen als werknemers.
“Lhasa kwam met een sneltreinvaart uit de Middeleeuwen naar de moderniteit” zegt Jens-Uwe Hartmann, een Tibet-expert verbonden aan de Ludwig Maximilian Universiteit van München. “Het punt is dat de weg naar moderniteit niet in gang gezet werd door de Tibetanen zelf.”
Er is geen sprake meer van culturele genocide, zegt Amy Heller, een Zwitserse tibetoloog en kunsthistoricus, maar er is een taalprobleem. Het Mandarijn is vaak onmisbaar voor een baan in de civiele dienst of onderwijs, of gewoon voor het zakendoen met Han-Chinezen.
Jonge Tibetanen profiteren het meest van de economische ontwikkeling maar zijn zich er ook bewust van dat ze in een Chinese kolonie leven. Met als kenmerk de gedwongen verplaatsing van nomaden, uitbuiting van natuurlijke hulpbronnen, de nadruk op onderwijs in de Chinese taal, en een verbod op het tonen van foto’s van de Dalai Lama, die nog steeds diep vereerd wordt door de Tibetanen.
Maar niet alle Tibetanen hekelen de Chinese overheersing en zijn blij met de, wat zij noemen, bevrijding van Tibet en het afschaffen van het lijfeigenschap. Tibet is vandaag officieel een autonome regio maar de Chinese communistische partij heeft een ijzeren greep op de macht. De hoogste ambtenaar in het gebied is altijd een Han-Chinees met een Tibetaan als nummer twee.
