• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Jana Verboom
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Nieuws » Joan Halifax – Balanceren aan de rand van de afgrond

Joan Halifax – Balanceren aan de rand van de afgrond

30 mei 2018 door gastauteur

In haar nieuwe boek Standing at the Edge – Finding Freedom Where Fear and Courage Meet (Flatiron books, 2018) verkent Joan Halifax de gezonde én de minder gezonde kanten van menselijke vermogens als altruïsme, integriteit, empathie, respect en engagement.

Tekst Leonie van der Plas

We gaan meteen even naar altruïsme. Altruïstisch handelen betekent zoiets als ‘onzelfzuchtig handelen ten bate van andermans welbevinden’. Menselijke vermogens als altruïsme (ook onder dieren is trouwens sprake van altruïsme) maken de wereld een beetje mooier.

En… dat mooie altruïsme kent schaduwkanten. Joan Halifax heeft het onder meer over pathologisch altruïsme. Het is het soort gedrag waarbij pogingen om het welzijn van een ander te bevorderen, op schade uitdraait die met alle redelijkheid te voorzien viel. Een bekend voorbeeld zijn de zogenoemde ‘helikopter’ ouders – ouders die zo goed voor hun kind zorgen dat het kind maar niet zelfstandig wil worden. Niet goed voor de ander, en we lopen er zelf ook op stuk, doordat we onze eigen grenzen niet willen of kunnen zien.

Of deze: we denken dat we goed doen voor de wereld, maar doen dit met beweegredenen die wringen. Bijvoorbeeld omdat we behoefte hebben aan bevestiging. Omdat we graag een ‘goed’ mens willen zijn.

En nog eentje: we lopen zonder het van onszelf in de gaten te hebben rond met allerlei vooringenomenheden, en treden zo een precaire situatie tegemoet… En op die manier zetten we, met al onze prachtige bedoelingen, iemand die toch al in een moeilijke positie zit nog meer klem. In het boek staan aardig wat mooie en schrijnende verhalen en citaten over dergelijke situaties.

Omdat de vermogens die we (terecht) associëren met de mooie kanten in onszelf ook een schaduwkant kennen, en niet altijd duidelijk is aan welke kant we ons bevinden, noemt Halifax deze vermogens edge states. Een behoorlijke Nederlandse vertaling vinden voor dit begrip is nog niet zo gemakkelijk. Het komt erop neer dat het de toestanden zijn waarbij we ons op deze ‘rand’ begeven – de rand tussen een gezonde en een ongezonde vorm van empathie. De scheidslijn tussen idiot compassion (domme compassie) en integriteit/respect/altruïsme.

Het kan aardig balanceren zijn op die rand. Wie zijn evenwicht verliest kukelt in het ravijn. Maar wie op de rand blijft staan kan het landschap overzien – en krijgt wellicht mooie vergezichten voorgeschoteld.

Hoewel we de edge states vaak los van elkaar beschrijven, werken ze in de praktijk op elkaar in. Ook hieraan besteedt Halifax in haar boek uitgebreid aandacht. En behalve dat ze op elkaar inwerken, is er nog iets dat de edge states met elkaar gemeen hebben: compassie is het sleutelwoord wanneer je van de schaduwkant weer aan de gezonde kant terecht wilt komen.

Het woord ‘compassie’ kent veel interpretaties. Sommige mensen bedoelen daarmee ‘medelijden’. Anderen stellen het gelijk aan empathie. Joan Halifax beschrijft het als werkelijke verbondenheid voelen met het lijden of de pijn van een ander en de wens hebben om het welbevinden van deze ander te verbeteren: “Compassie kan ons helpen om onze eigen pijn of die van een ander met een juiste respons tegemoet te treden,” schrijft ze. “En om te kunnen bepalen wat juist is, is heel wat nodig.” In Joan Halifax’ G.R.A.C.E. training kwam dit al diepgaand aan de orde. Voor meer uitleg over G.R.A.C.E. zie ook https://www.upaya.org/program/?id=1010

“Om tot compassie te komen moet je goed in de gaten hebben vanuit welk perspectief je naar de wereld kijkt. Je moet het vermogen hebben om de aard van de dingen die je tegenkomt te doorgronden. Daarvoor moet je wakker zijn. En voor compassie heb je ook nog een warm hart nodig, een gevoel van betrokkenheid.”

Jammer genoeg bestaan er geen eenvoudige trucjes om deze eigenschappen te kweken. Je hebt er aardig wat oefening en wakkerheid voor nodig. En contemplatieve oefening is de beste methode om daar te komen, aldus Halifax.

In de jaren ’70 werkte Joan Halifax als vrijwilliger bij een marine biologisch lab op de Bahama’s. Ze assisteerde er een bioloog die onderzoek deed naar de levenscyclus van de Octopus Vulgaris. Zo kwam het dat ze op een mooie dag kon zien hoe een vrouwtjesoctopus, na bevruchting, haar eitjes afzette. Honderdduizenden traanvormige doorschijnende eitjes, elk niet groter dan een rijstkorrel, kwamen in lange strengen aaneengeregen uit haar mantel tevoorschijn en bleven rondzweven in het aquarium.

Terwijl de weken voorbijgingen hing de octopus als een wolk boven haar eitjes. Ze verroerde zich nauwelijks. Ze joeg niet, ze at niet. Ze deed maar één ding: voorzichtig bracht ze het water in haar aquarium in beweging, zodat het zachtjes langs de kluwen met de gestaag rijpende eitjes bleef stromen. Zo voorzag ze de eitjes van zuurstof.

Na een paar weken begon haar lichaam uiteen te vallen. Ze werd het voedsel voor haar eigen gebroed. Een ultiem voorbeeld van altruïsme – maar misschien niet helemaal de vorm die voor onszelf wenselijk is. Voor Halifax destijds het begin van een hele reeks vragen…

Wie met de edge states aan de slag wil kan zich inschrijven voor de retraite die van 4 t/m 9 september in Cadzandië plaatsvindt. Joan Halifax zal dan iedere dag een training geven met praktische oefeningen. Iedereen kan meedoen, en het is vooral een aanbeveling voor mensen die met mensen werken (bijv. in de zorg, onderwijs, actiewezen of defensie). Op het moment van dit schrijven is er nog een enkele plek vrij. Voor informatie over de retraite zie https://joanhalifaxinnl.nl/

 

 

 

 

 

Categorie: Nieuws Tags: afgrond, altruïsme, balanceren, compassie, Joan Halifax, Leonie van der Plas, op het randje, perspectief, standing at the edge, wereld

Lees ook:

  1. De noodzaak van compassie
  2. Boeken – Kantelpunten in verwarrende tijden
  3. Duizenden mensen op de been voor een beter klimaatbeleid
  4. Compassie als therapeutische attitude – een kwestie van vertrouwen of een kwestie van ontwikkeling?

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Paul de Jager zegt

    4 juni 2018 om 10:01

    goed geschreven recentie!

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 2 juni 2025
    Maandagochtend meditatie in Amsterdam-West
  • 3 juni 2025
    Dinsdagavond op even weken samen mediteren in Almere Buiten
  • 4 juni 2025
    Zen Spirit zenmeditatie Arnhem, 1e helft 2025 8 januari-25 juni
  • 4 juni 2025
    Zenmeditatie in Leiden
  • 5 juni 2025
    Introductieworkshop ‘Leven vanuit Vrijheid’
  • 6 juni 2025
    Yoga en meditation
  • 6 juni 2025
    Exploring wisdom and emptiness
  • 7 juni 2025
    Workshop Kum Nye | Ons ware zelf belichamen | Live en Online
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Deconstructie van het godsbeeld van Pseudo-Dionysius

    Hans van Dam - 23 mei 2025

    Over het verschil tussen weten-wat-niet en niet-weten.

    De wolk van niet-weten

    Hans van Dam - 22 mei 2025

    Over beeldloze mystiek en mystiekloze beelden.

    ‘Het leven zelf is zazen’

    Wim Schrever - 28 april 2025

    De grote tragedie hier in het Westen is dat we onze eigen spirituele traditie zo snel hebben opgegeven en met het badwater -de religie- ook het kind -de spiritualiteit- hebben weggegooid. Terwijl een mens fundamenteel nood heeft aan spiritualiteit, aan zingeving.

    Geschiedenis als wapen deel 1

    Kees Moerbeek - 20 april 2025

    President Vladimir Poetin zei in 2014: ‘Onze collectieve herinnering bepaalt onze cultuur, onze geschiedenis en onze tegenwoordige tijd. En onze toekomst zal worden gevormd aan de hand van onze historische ervaring.’ Hij is het zelf die actief deze herinnering en ervaringen vorm geeft en propageert. Ivo van de Wijdeven schrijft dat in de Sovjettijd er nog werd gegrapt dat het land een zekere toekomst had, maar een onvoorspelbaar verleden. Onder Poetin is Ruslands geschiedenis als in beton gegoten. Er is maar één historische waarheid en deze is verankerd in de grondwet en de Nationale Veiligheidsstrategie.

    Jaloerse goden te slim af – de geschiedenis de baas…?

    gastauteur - 13 april 2025

    Hongersnood in een hermetisch afgesloten kuststrook die onwillekeurig aan de vernietigingskampen van weleer doet denken, besmet met meer dan een zweem van genocide… Regeert Adolf Hitler over zijn graf heen? Want bestaat Israël niet bij diens gratie? Zou zonder die bittere nazi-erfenis Palestina als land van drie monotheïstische religies niet nog gewoon zo heten? Is de grond er niet vervloekt, juist door godsdiensten die, gevoed vanuit één fictieve bron, vervolgens als protestbeweging steeds in chronologische volgorde aan haar voorgangster ontspruiten, waarmee de kiem voor een eeuwigdurende vete om de absolute waarheid is gelegd? En claimt niet elk van deze broeder- of zusterstromingen dat stuk met hun aller bloed doordrenkte aarde, aanvankelijk voor Abrahams JHWH, vervolgens voor Jezus’ Vader en ten slotte voor Allah – drie godheden die, in verbitterde onderlinge jaloezie verwikkeld, strijden niet alleen om religieuze hegemonie, maar ook om de profane en politieke macht?

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Joseph Roth messcherpe kroniekschrijver van de chaos
    • Guy – dhammazaadjes – Leegte (P. anatta)
    • Renske haiku – waakhond
    • Ardan – meevechten
    • Als God alomvattend is, omvat Hij ook het kwaad

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.