Ik ken enkele respectvolle mensen die afscheid hebben genomen van het boeddhisme, na dat jarenlang gepraktiseerd te hebben. Ze zijn teleurgesteld in de leer zelf of door het gedrag van toonaangevende beoefenaren. Altaar, boeken en beelden werden opgeruimd.
Ik vind dat een interessant fenomeen. Kan je na zoveel jaren geen boeddhist meer zijn? Ben je boeddhist door boeken, beelden, een altaar? Ik ken boeddhisten die geen enkel beeld hebben, daar ook geen behoefte aan hebben. Volgens mij is het onmogelijk het boeddhisme uit je leven te bannen door de spullen op te ruimen. De waarden van het boeddhisme zitten in je hoofd en hart en je gedrag. Daar kan je geen afstand van nemen, misschien heten ze dan anders.
Maar ik begrijp hun standpunt wel: wie niet weg is wordt gezien. Kinderen sluiten hun ogen om niet te zien, de waarneembare wereld verdwijnt. Ze zijn alleen en niet alleen te midden van anderen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.