Vanmorgen sprak ik met een nichtje over het verschijnsel dood, het sterven, overlijden. Een familielid van haar was onlangs op 67-jarige leeftijd overleden. ‘Het blijft toch raar dat hij er niet meer is, de dood’, vatte ze haar gevoelens samen.
Zelf heb ik boeddhistische trainingen gedaan in het sterven. Het hele lichaam uit- en weer inpakken. Een hele klus. Door mijn werk heb ik veel dode mensen gezien, nogal wat familieleden zijn gestorven. Maar ik ga de dood, de fysieke afwezigheid van mensen bedoel ik eigenlijk, steeds vreemder vinden. Tja, ik weet: alles is vergankelijk, ook het leven. Maar toch.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Rudolf Diender zegt
Je kunt alles overdrijven.
Zellfs Boeddhisme.