De schijnbaar simpele vraag ‘Wie ben ik?’ houdt ons vandaag de dag meer dan ooit bezig. We worden gestimuleerd onszelf te zijn, ons Ware Zelf te ontdekken, en een levenspad te kiezen dat bij ons past. Maar kan dat wel? Kunnen we onszelf wel écht kennen? Als we een beeld hebben van wie we zijn, komt dat dan wel overeen met wie we écht zijn? En bestaat er wel een ‘écht’ ik, een ware zelf?
In dit boek ontrafelt Martijn Veltkamp deze aloude vragen over het ‘ik’ door wetenschappelijke inzichten uit verschillende vakgebieden, zoals de psychologie, filosofie en sociologie, te combineren. Klassieke opvattingen zoals die van Socrates, voorbeelden uit bekende literaire romans, tot aan recente neuropsychologische bevindingen komen voorbij om te achterhalen wat identiteit nu eigenlijk precies is, waaruit ons zelf bestaat, en wat het betekent ‘jezelf’ te zijn.
Dr. Martijn Veltkamp (1980) is psycholoog en als universitair docent verbonden aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij is tevens auteur van De verborgen motor (2015) en Leven in cadans (2018).
Siebe zegt
Lijkt me een interessant boek. Het is wel grappig want volgens MN2 noemde de Boeddha zulke vragen als: ‘Am I? Am I not? What am I? How am I? This sentient being—where did it come from? And where will it go?’…irrationeel (volgens vertaling Sujato) of volgens de vertaling van Bodhi…een vorm van onwijze aandacht. Not fit for attention.
Zijn advies is juist je daarmee niet bezig te houden omdat je dan verwikkeld raakt zelfvisies, in wildernis van zelvisies,
en in plaats van dat je niet gehecht bent aan een visie of doctrine van zelf, ontwikkel je die meer en meer en raakt er aan gehecht.
Wat is dan juiste aandacht, wel een geschikt soort aandacht volgens de Pali Boeddha? “Wat is lijden, wat is de oorzaak, wat is de beeindiging, en wat is de weg naar beeindiging van lijden”.
robq zegt
Wat u aangeeft maar ook sommige metafysische gedachten waren ten tijde van de Boeddha inderdaad een mogelijkheid tot geestelijke verwarring. Er was te weinig betrouwbare informatie en zeker geen wetenschap. Dat is niet zo moeilijk om begrijpen.
Maar vandaag zijn er meer mogelijkheden tot bestuderen en verifiëren alhoewel de valkuilen blijven voor wie erin verstrikt geraakt. Zelf begreep mijn bodymind wel het immense belang van Anatta maar de Dhamma gaf me niet genoeg kennis om bijvoorbeeld een deconstructie van het ego te maken. Filosofie gaf veel extra uitleg maar geen oplossing. Wetenschap daarentegen wel en opeens was de verlossing van het ego daar. Wat een verlossing trouwens.
Dit is mijn relaas en geen algemene oplossing voor iedereen waarschijnlijk. Helaas begrijpen sommige lezers hier niet goed het verschil tussen een persoonlijk verhaal en lezen dat soms al zou er beweerd worden dat ‘dit’ en ‘dat’ de enige finale oplossingen zouden zijn. Niet doen aub. Mijn wezentje kan zelfs niet meer denken in absoluut juist/fout of slecht/goed en ga zo maar door.
Joop Ha Hoek zegt
Moderator zegt: Ik begrijp niets van de inhoud van deze tekst. Is dit een proberen om zogenaamde wijsheid te etaleren? Niet doen, juist spreken is ook juist schrijven, in begrijpelijke taal. Daar is het BD voor opgericht.
robq zegt
Het ging hier over het advies van de Boeddha om bepaalde vragen/problemen te vermijden (oa Engelse voorbeelden door Siebe) omdat je te veel van in de knoop zou geraken. Idem dito voor allerlei metafysische vragen.
Maar toen was nu niet en vandaag zijn er meer middelen om dit toch voorzichtig te proberen.
Mijn excuses als de tekst verwarring bracht, dit was zeker niet de bedoeling.
Er is niets te etaleren en zeker geen kennis of waarheden. Nooit niet. Daar is mijn wezen al jaren voorbij. Zelf ook geen leraar of wat dan ook. Niet. Ook geen
-ismes en-itsen. Of scholen, richtingen en meer. Wel nondualisme en daar moest mijn bodymind zich voor afzonderen.
Joop Ha Hoek zegt
Moderator Anna van Essen: We spreken en schrijven om begrepen te worden. En wie praat die luistert niet.