Ik ben al ouder dan mijn opa is geworden en toch voel ik me nog steeds een kleinkind van hem. Letterlijk. Van mijn ouders ben ik ook een kind maar meer een zoon. Ik werd van baby, een kleuter, een puber en volwassene. Ging het huis uit om op mezelf te wonen. Al die fasen maakten ze heel bewust mee. Ik ook. Steeds was/leek ik anders.
Gisteren dacht ik aan de relatie die ik had met mijn grootouders van moeders kant, de andere ken ik alleen door de verhalen. In al de fasen die ik doormaakte in het leven zagen ze mij toch in de eerste plaats als kleinkind, niet als puber of volwassene. Zo groeiden we nooit uit elkaar, de liefde was zo diep. Onvoorwaardelijk. Zoals een kind van een bodhisattva. Maar ook moeilijk te duiden.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.