Wie niet bezeten wil worden moet niets bezitten.
Een idee-fixe is een onveranderlijk idee waarop je gefixeerd bent geraakt. Je gelooft er heilig in, je bent er niet vanaf te brengen, je kunt er niet over ophouden.
Met idee-fixen ordenen mensen hun bovenkamer, noemen die onbeschaamd de hoogste werkelijkheid, de hoogste waarheid, de hoogste wijsheid, en trekken zich er voorgoed in terug – een levenslange retraite.
In niet weten is geen enkel idee heilig, dit idee ook niet. Niet weten is geen idee, dus ook geen idee-fixe. Was het toch een idee dan was het een idee-vide – een leeg idee, zeg maar gerust hét lege idee, Ø, want waarin zou het ene lege idee moeten verschillen van het andere?
Aan het lege idee kun je je bij gebrek aan inhoud niet ophangen. Dit in tegenstelling tot het idee van de leegte, alias niet-zelf, alias anatman, waarop menig mahayanaboeddhist zich fixeert, en het idee van het niets dat alles is, alias het ware zelf, alias bewustzijn, waarop menig non-dualist (en dzogchenboeddhist) zich fixeert, eerst mentaal, dan oraal en uiteindelijk ook anaal: wat je opsluit wil eruit.
Niet weten is geen ideeënleer. Geen-ideeënleer is de lege leer van iemand die geen idee heeft en van geen idee bezeten is – ook niet van dit idee.
Idefix is een dysfemistisch aptoniem voor mensen met een idee-fixe. Het is ook de naam van een heel klein hondje met een hele grote bek dat niet echt bestaat, behalve in je hoofd.
