Waarom je je onmogelijk uit de wereld kan terugtrekken.
Quiëtisme is een religieuze stroming die het verzaken van de wereld predikt, de stille overgave aan Gods wil.
Wie de wereld wil verzaken zal bedrogen uitkomen, want de wereld is overal, ook op de kloostergronden, ook in het klooster, ook in de cel, ook in jezelf.
Overal zijn zaken en mensen die zaken met je doen, of je wil of niet. Welke van die zaken Gods wil zijn en welke andermans wil of je eigen wil is meestal volstrekt onduidelijk. Als je het God vraagt geeft Hij ofwel geen antwoord ofwel je weet niet of het gegeven antwoord werkelijk van Hem komt.
Wie de stilte preekt verbreekt al prekend de stilte en zelfs als hij zwijgt praat zijn innerlijke stem vrolijk verder. Houdt hij koppig zijn mond, als was hardop spreken een doodzonde, dan zal zijn lichaam voor hem blijven spreken, zijn gedachten, verlangens en ongenoegen kenbaar blijven maken met lichaamstaal, briefjes, gebaren, gebrom, want het vlees is wel zwak maar niet stom.
Alleen als dode verzaak je de wereld – maar de wereld jou niet. Het richt een feestmaal met je aan opdat de levenden van je zullen smullen of een vreugdevuur opdat je voor de laatste maal zal brullen.
Niet-weten is het einde van je quiëtisme of tenminste het einde van het heilige (on)geloof in je quiëtistische gedachten en in welke gedachten ook.
