Niet-weten betekent dat alles wat je meende te weten tussen haakjes is komen te staan.
Dus ook alles wat je meende te weten over niet-weten.
Dit laatste zou je de macht van niet-weten kunnen noemen, of niet-weten in het kwadraat, of niet-weten2, of niet-wetenniet-weten.
En als we ‘eh’ schrijven voor niet-weten: eh2 of eheh.
En als we een agnosticon schrijven voor niet-weten: Ø2 of ØØ.
En als we een vraagteken schrijven voor niet-weten: ?2 of ??.
Even heb ik overwogen dit Witboek Niet-Weten De macht van niet-weten te noemen.
Dat zou mooi passen in het rijtje De kracht van niet-weten van Louis Steeman en De kunst van het niet-weten van Willem Geene en De wijsheid van het niet-weten van Estelle Frankl en Niet-weten als levenshouding van Jan Oegema.
Boeken waarin niet-weten wordt aangeprezen als weg, als keuze, als methode, als bejegeningswijze, als oplossing voor alle problemen, persoonlijk, organisatorisch, sociaal en maatschappelijk.
Maar niet-weten aanprijzen is wel het laatste wat ik wil.
Voor mij is niet-weten iets wat je overkomt en waar je mee moet leren leven – niet iets om uit alle macht na te streven.
De macht van niet-weten is alleen maar een naam ontleend aan een wiskundige vorm.
De macht van niet-weten is gewoon de onmacht van het weten.
En de wiskunde van niet-weten is gewoon wis-kunde.
