WATERHOEN
Duikelaars, wat valt er over het hoenderleven te zeggen? Geheimzinnig is het niet: je spreekt, je zwijgt, je peddelt op het water, je neemt een duik, je hijgt, je neemt rust – alles op z’n tijd. Jullie vragen je af of dat alles is en of er niet meer in het vat zit, een bonus die je door vastberaden zoeken toevalt. Tja, doe je stinkende best met zoeken als je jezelf kwijt wilt raken.
Wat ik allemaal ben kwijtgeraakt weet ik niet en zoeken doe ik ’t niet. Ik peddel niet op de feiten vooruit en drijf er niet achteraan. Zolang ik ze met rust laat, gaan ook mijn plannen hun eigen gang en zijn ze voorbij voor ik ze gerealiseerd heb. Gisteren hoefde ik mijn mond maar open te doen en het kroos liep binnen. Morgen zie ik wel verder.
Ik zie jullie nu denken “Die heeft makkelijk praten” en dat klopt. Als ik andere hoenders tegenkom en het achterste van mijn tong laat zien laten ze mij links liggen, wat wel zo rustig is. Zodra ik mijn veren opzet ontwaren ze een artiest en beginnen uit hun nek van ja en nee te knikken. Strijk ik mijn veren weer glad, dan raken ze verward en zeggen dat ik zo glad ben als een aal. Zo gemakkelijk is het nou.
