Het is meer dan vredig in de Kloosterbunker. Niet dat we ons afsluiten voor het geweld in de wereld, het moorden in Gaza, het geweld tegen mensen in Israël op 7 oktober, de aanval op Iran door Israël en de VS en hongersnood in delen van de wereld, natuurrampen, dat nemen broeders en zusters in hun dagelijkse beoefening mee.
De vredige stilte en, al is dat niet erg boeddhistisch ook het genot, het genieten in de Rotterdamse kloosterorde – niet lullen maar poetsen- wordt veroorzaakt door het Europees kampioenschap vrouwenvoetbal in Zwitserland waarvan elke avond twee wedstrijden worden uitgezonden op de Nederlandse en Belgische tv. En door andere stations.
We zien vrouwen uit heel wat landen met elkaar de strijd aangaan, soms met enig door de sportbonden toegestaan geweld, waardoor het groene gras een tijdelijke brancard of ziekenhuisbed wordt, eventjes maar. Aanstellen hoort bij voetbal.
De voetbalsters genieten, de mensen op de tribunes evenzeer, de coaches soms wat minder en in de Kloosterbunker ervaren we dat het anders zijn van nationaliteit, het ‘gevecht’ aangaan niet vernietigend hoeft te zijn. Dat coaches na afloop elkaar omarmen, de hand schudden, speelsters elkaar een knuffel geven, dat het leven een spel is en waard om van te genieten. Altijd en elke dag weer.
Daarom genieten we van het leven in de Kloosterbunker tijdens die voetbalavonden. Dachten die verschrikkelijke en oorlogszuchtige machthebbers er ook maar zo over.
We zingen in de Kloosterbunker: we houden van Oranje maar gunnen ook anderen de overwinning.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie