De academische zen

In ben dyslectisch en wat een verademing was het toen ik ontdekte dat  zen buiten de geschriften om gaat. In de jaren vijftig had men een ander woord voor dyslectisch, dom. Ik heb dan ook geen enkel diploma of anderzijds officieel document van mijn kunnen. Ik ben er gewoon omheen gegaan.

Natuurlijk heb ik leren lezen en schrijven maar ik moet mij er flink op concentreren en dan nog ontstaan er misverstanden. Als ik vluchtig lees, lees ik andere dingen dan iemand anders. ‘Op het beurtbalkje bij de kassa staat pindakaas.’ Als ik bij de kassa wil betalen zegt de kassière: ‘meneer er staat toch duidelijk dat dit een pinkassa is. ‘  Het voordeel van dyslectie is dat je snel leert een houding aan te nemen die al snel een gewoonte wordt, je leert sorry zeggen. Maar dat niet alleen- je leert wat het is om gediscrimineerd te worden, niet voor vol aangezien te worden, en dan ontdek je zen.

Waar de halve academische wereld zich op heeft gestort die alles wil weten, verklaren uitpluizen en voor eigen benefit wil gebruiken. Kijk wat ze er mee gedaan hebben, ga er omheen, direct zonder omhaal, je bent geen bedelaar, niet afhankelijk van titel diploma of erkenning, Zodra je een diploma krijgt zie je dat het je al die tijd al eigen was, je kunt er alleen je ego als een luchtballon  mee opblazen. Er is pas een vrouw van 80 jaar aangehouden in Friesland die al meer dan 60 jaar zonder rijbewijs reed. Zoiets kun je alleen maar als je een rijbewijs niet als object ziet- gewoon goed kijken en lef hebben en gaan. Zen is niet voor angsthazen: je gaat de weg op zonder rijbewijs, het is opletten geblazen, dacht je dat zen veilig was, dat je weet waar het over gaat als je een slabbetje krijgt met je naam er op. Dat je wordt opgenomen in de bloedlijn, de stamboom die zo’n 3000 jaar terug gaat. Zen gaat buiten de geschriften om, er valt niets te leren of te verkrijgen of te bereiken om dat jij, die je werkelijk bent geen object is. ‘Meester, ik wil mijn ware zelf ontdekken.’ Kom maar hier, ga maar op een kussentje zitten dan krijg je een mutsje met elektrode op die we op een computer aansluiten en dan kijken we of we je ware zelf kunnen vinden.

Wat bedoel je eigenlijk met ‘ware zelf?’ Ik wil rust in mijn hoofd, weet je dat zeker? Heb je een rijbewijs? Nee meester, dat heb ik nog niet. Ok. hier is een auto, ga maar buiten op het pleintje oefenen, wel voorzichtig aan doen en uitkijken voor agenten. O ja, je bent niet verzekerd en er is geen enkele garantie dat het goed af zal lopen, wil je nog steeds je ware zelf vinden? Dat die/wie je werkelijk bent? Rust, stilte, geluk, je leven op orde, de baas over je eigen leven?

Rust,…? De hele kosmos trilt, vibreert en is constant in beweging. Orde? Orde is, elke dag opstaan, eten, afwassen, ruziemaken, afscheidskusje, naar je werk gaan, journaal kijken en weer naar bed. Baas over je eigen leven? Je hoeft niet af te wassen, naar je baas te gaan, ruzie te maken, naar bed te gaan, jij bent de baas, Eh,…vraagje, hoelang kun je wakker blijven? Net zo lang tot een liefdevol iemand een dekentje over je heen legt? Je leven op orde, je zelf zoeken je hebt er alleen maar last van.

Je hoeft mij niet te geloven, geloof is niet weten, ‘Schat, waar is mijn bril?’ Ik geloof op het nachtkastje. Nee daar heb ik al gekeken hij ligt ook niet op het bureau. Suffie hier hij zit in het borstzakje van je colbert. En waar is mijn paard, suffie je zit er boven op. En waar is mijn zelf?

Buiten jezelf zijn er geen antwoorden te vinden. Niet in boeken, niet bij de buren, niet bij een zenmeester en niet bij je partner. Wat ik je nu ga vertellen is het antwoord op al je vragen: ‘Er is geen antwoord.’