Hoe geef je pijnlijke levenservaringen een plek? Hoe blijf je in contact staan met alle emoties die zich aandienen zonder die direct te verdoven? Jeppe (46), oprichter van een opvanghuis voor (ex)verslaafden, weet als geen ander hoe moeilijk dat kan zijn. Als twintiger verliest hij zichzelf in een hardnekkige verslaving van blowen en xtc. Hij gebruikt soms wel 12 pillen per avond om het gelukzalige effect te evenaren van zijn eerste xtc.
Wanneer hij kungfu-leraar René L. ontmoet denkt hij een uitweg uit deze impasse gevonden te hebben, maar al gauw ontwikkelt de groep van – de inmiddels veroordeelde – René L. zich tot een sekte waarin Jeppe opnieuw jarenlang verstrikt raakt. Pas wanneer hij tot het besef komt dat de enige weg eruit, de weg naar binnen toe is, lukt het hem vrede te sluiten met zichzelf en is hij in staat op eigen benen te gaan staan.
Jeppe probeert met zijn opvanghuis anderen nu ook te inspireren om af te kicken en hun leven ter handen te nemen. Geïnspireerd door het boeddhisme moedigt hij de bewoners aan intensief zelfonderzoek te doen en zowel lijden als geluk als onlosmakelijke onderdelen van het leven te zien. Alleen door de ‘lows’ in de ogen te kijken, kunnen de ‘highs’ er ook zijn, wat betekent: je leven met alle tegenstrijdigheden en veelkleurigheid waarderen; hier en nu, zonder verdoving.
Wulf zegt
Ja, wat is je biografie belangrijk voor de rest van je leven. Erkenning van voorspoed maar zeker ook van het lijden, wat je wilt verdringen of compenseren. Ik vind dat ook sterk in antroposofische behandelmethoden terug, dat je gevormd wordt door je biografie. En verbaas me over de reguliere psychotherapeutische hulpverlening waarin je niet teveel oude koeien uit de sloot moet halen. O ja, bij hun EMDR methode mag het wel eventjes.