Vandaag zou de verjaardag van mijn moeder zijn geweest. Ze is dood en doden zijn niet meer zelf jarig. Ze leven wel voort. Bij anderen.
Joop Hoek
Bombarderen om de liefde te bewaren
Hoe ingebed is de gelofte van de compassievolle bodhisattva van het mededogen Avalokitesvara in mij, voor anderen.
Hou op om er over na te denken
Ik had de illusie dat het boeddhisme buiten mij om de Grote Schoonmaker was. Zo van ‘hoppe, hoppe, soppen’ en schoon is de boel. Voor altijd. En zo leek het ook.
De drilboor, de grasmaaier en liefdevolle vriendelijkheid
Het is maar geluid, zei de leraar, terwijl 150 decibel drilboorgeluid onze geest en oren teisterde.
Vergeef me dat ik je pijn heb gedaan
Monniken in de sangha waar ik toen lid van was, waarschuwden mij dat ik als jonge boeddhistische terriër van het pad zou geraken, gek kon worden, als ik met die enorme zuiveringsoefening door zou gaan.
Onkruid, ongraf, de oude vrouw en de vogels
Een heuvel tussen mos, bomen en planten. Regenbuien vormen gootjes in dat mooie, zware donkergele zand, dat nergens anders dan daar voorkomt, konijnen graven er holletjes.
Stttt…
waar je het een weglaat vult het volgende
Mevrouw, bent u mijn moeder…?
Het is niet prettig om in een dwangbuis te zitten, maar volgens de behandelend psychiater kan het niet anders. Ik zou maar nog meer raar gaan doen en anderen lastig vallen.
Een sluipende vader en de schakelaar op de trap
Mijn ouders zijn al jaren dood en ik mis ze nog steeds. En ik weet niet waar en wanneer ze wedergeboren zijn. Ze zijn blijkbaar op hun rust gesteld.
Een jongetje en de zwarte man in de tram
Dus daar zat ik met dat ongemakkelijke gevoel in mijn auto. Het vervelende ventje, het stemmetje in mijn hoofd, dook er gelijk bovenop. Racisme, discriminatie, onrecht, schreeuwde het in mijn oor.
Het doosje, de bijsluiter en de omgang met anderen…
Opeens had ik er helemaal genoeg van, werd zelfs een beetje pissig op mezelf maar meer nog op de fabrikanten van paracetamol en andere tabletjes die het steeds maar weer lukt de bijsluiter verkeerd in een doosje te stoppen.
Ik hou van Joop…
En van anderen.
Ik ben lid van een onzinnige organisatie: het leven
Wat voor sporen laat ik na door het leven dat ik leid. Is het leven een schijtende merel, met zang en stront?
Mijn lichaam niet voor Hans de Leeuw maar voor opa De Gier
En toen overviel me ineens dat burgertruttig gevoel toen ik een van de vrouwen hoorde zeggen dat ze in contact was getreden met Artis om na haar dood haar lichaam aan te bieden als hapje voor de leeuwen.
Joop Bonifatius Ha Hoek en de eendagverlichting…
Een paar keer per jaar vragen mensen mij hen wat bij te praten over het boeddhisme. Nou, ik heb geen bodhiboom in de tuin staan en ik ben een luie student. Maar om ze niet teleur te stellen en van het gevraag af te zijn dreun ik maar wat boeddhistische thema’s op. Er zijn volhouders die blijven zeuren. Het leven is niet altijd gemakkelijk.
Ik ben altijd bang dat een leraar ziet dat ik niet onderdanig ben…
Net toen ik de straat over wilde steken gebeurde het. Het duurde maar een paar seconden maar het was prachtig om te zien. Een jonge man op een oude zwarte fiets, zo’n fiets die niemand wil stelen, en achterop de bagagedrager een jonge meid.
Een tuinierende boeddhist en de vermaledijde snoeischaar
Na al die jaren van zitten ben ik nog steeds in staat om voor mij ongewenste mensen uit mijn leven te snoeien. De Boeddha zegt zelf dat je niet met iedereen bevriend hoeft te zijn, leg ik anderen dan uit die moeilijk op mijn snoeiactie reageren.
Mijn kop is een cafetaria of een goed gevuld magazijn of een krankzinnigengesticht of gewoon een hoofd
Opeens ben ik me er van bewust, mijn gedachten, wensen en verlangens tollen door m’n kop. Toch ben ik in rust, neem waar wat er gebeurt. Op een kalme wijze. Ten minste, dat verbeeld ik me. Dat mediteren levert toch wel wat op. Oeps. Mu.
Help, nee, ik wil je vriend niet zijn, het is een vergissing
Een paar dagen geleden verscheen er een berichtje op mijn scherm. Iemand wilde lid worden van een –mijn?- Linkedin netwerk. Tenminste, zo interpreteerde ik dat.
De kaart en het gemoed
De oranje brievenbus is voor mij de bodhiboom, de boom zei niet ‘doe zus, doe zo’. De bus stond er al voordat ik hier kwam wonen. De boom stond er al voordat de Boeddha er beschutting, kalmte en openheid onder zocht. De bus en de boom, waar de lange en vruchtbare reis zou kunnen beginnen.
‘De boeddhistische leraar en het geopende raam’
Er zijn maar weinig goede boeddhistische leraren, zei een boeddhistische vriend laatst tegen mij.
‘Ik verkeer in een boedhistische kalmte’, zei ik tegen mijn gesprekspartners
Het begon ergens in de vorige week. Ik heb het niet genoteerd in de agenda omdat de ervaring pas later kwam.
‘Er wordt niet meer aan me getrokken in mijn eigen bardo’
Het ene bericht had nog meer impact op mij dan het andere. Het beukte op me neer, al die ellende, al dat lijden, het grote verdriet.
Onbegrensde metta op de snelweg
Het was in een paar seconden voorbij. Maar het maakte zo’n diepe indruk op me, ik zal het nooit vergeten, al zal het beeld in de loop van de tijd wel vervagen.
