Gisteren reed ik over de Oudedijk in Rotterdam, aan mekaar geschreven. Vroeger de Oude Dijck geschreven. Het is mijn favoriete weg/straat/dijk/laan. Mooie huizen met rode baksteen, nog klassiek gemetseld. Een vakwerkgebouwtje in een park, een speeltuin, leuke winkels. De Oudedijk gaat over in de ‘s-Gravenweg, waar mijn overgrootouders woonden.
Een eindigt aan de andere kant in de Vlietlaan waar naar verluidt Ria Lubbers een café dreef. Een zijstraat van de Oudedijk is de Kortekade naar het bos waar mijn moeder in een molen aan de Plas is geboren.
De Oudedijk is een drukke weg maar geeft toch rust.
Moge iedereen een lang, gezond en gelukkig leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.