Deze week ontving ik een brief van een Rotterdams notariskantoor dat Paula op 5 september in haar woning is overleden. Paula was een dochter van een broer van mijn oma Trui. Samen met nog 31 familieleden word ik wettelijk toegelaten als erfgenaam.
In de brief staan bijzonderheden over de nalatenschap, de bankrekeningen, het ontruimen van de huurwoning, voor diegenen die de nalatenschap accepteren.
De notaris schrijft dat Paula in woning woonde ‘die erg rommelig is en vol staat met (oude) spullen.’
Ik kende Paula niet persoonlijk, onze familie is zo groot.
De notaris vertelde mij dat Paula in haar woning is gestorven, na een poging om haar te reanimeren. Zij leefde alleen, haar dochter is al eerder gestorven. En er zijn verder geen directe bloedverwanten, vandaar de brieven aan de 32 erfgenamen. Paula wil dat de urn met haar as – zij is inmiddels gecremeerd, wordt bijgezet in het graf van haar dochter. Maar is er momenteel niemand die dat kan verzorgen.
Ik las de stukken van de notaris en werd opeens heel verdrietig. De eenzaamheid van Paula greep mij naar de keel. Dat haar laatste wens nog niet kan worden uitgevoerd. Dat ze zonder familie in haar nabijheid is gestorven. Dat de wet nu beveelt op zoek te gaan naar erfgenamen.
Van de notaris kreeg ik vandaag foto’s van de boedel van haar woning toegestuurd. Het geeft het beeld van een eenzame vrouw die niet of nauwelijks bezoek ontving. Aan de muur een foto in een lijst van een man. Wie het is weet ik niet. En op een tafel een foto van een jonge vrouw, mogelijk haar dochter. Verder veel knuffels en poppen, een vaas met bloemen ook.
Twee foto’s en de wens om bijgezet te worden in het graf van haar dochter. Een mensenleven zoals dat voorbij ging.
Moge iedereen een lang, gezond en gelukkig leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie