Het paard van een vriendin van mij heeft haar afgeworpen, ze kwam bij in het ziekenhuis en merkte dat ze enkele dagen in haar geheugen kwijt is. Ook de dag van de paardval.
De vraag is of dat erg is? Veel mensen zouden willen dat ze bepaalde gebeurtenissen zouden kunnen wissen, ook zonder paard. Maar we blijven gebeurtenissen maar opslaan, soms de bron van lijden.
Het kan best lullig zijn, zo’n geheugenbreuk – als je die dag wilde solliciteren of naar de notaris om een erfenis te aanvaarden. Of dan een verjaardag vergeet die lijdt tot een breuk met vrienden. Er zijn zoveel voorbeelden te noemen.
Zelf zou ik niet weten wat ik het liefst zou vergeten. Uit het moeras van het leven borrelen toch steeds weer veel gebeurtenissen boven. Meditatie leerde mij ze niet vast te klampen. Maar soms blijven ze lastig. Gebroken heden.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie