De Nederlandse regering is eindelijk bezorgd over het geluk en gezondheid van de ongeveer 18 miljoen burgers in dit land en is van plan schuilgelegenheden in te richten waar die burgers kunnen schuilen als het Russsiche granaten regent. Dat past in de oorlogsretoriek die momenteel gaande is.
Hoeveel mensen kunnen terecht in die schuilplaatsen? Krijgen dorpen ook BB-bunkers of is dat voorbehouden aan stedelingen? Wordt er vervoer geregeld naar die schuilplaatsen? Wat zegt de WMO, de wet maatschappelijke ondersteuning daarover?
Heel vroeger was ik verliefd op de oude BB-bunker (Bescherming Bevolking) aan de Delftweg in Overschie. Mooi gelegen op een landgoed. Ik kwam er vaak en graag en niet alleen om er proef te schuilen.
Ik wacht het advies van de regering niet af maar baseer me op een uitspraak van mijn moeder, die als jonge vrouw de Tweede Wereldoorlog meemaakte, dat je het beste kunt schuilen onder een trap in je woning. Op foto’s is te zien dat die trappen inderdaad nog vaak overeind staan in oorlogsgeweld.
Het probleem is dat de Kloosterbunker geen trappen in de ruimte kent, alles is begane grond, niet zo handig om een bommenregen te ontvluchten. Daarom plaatste ik in het plaatselijke Koeriertje een advertentie waarin ik vroeg of ik bij iemand in de Kloosterstad een schuiltrap mocht gebruiken tegen een geringe jaarlijkse vergoeding.
Een oud-militair reageerde daarop en bood zijn schuiltrap naar de eerste verdieping in zijn woning aan tegen een jaarlijkse vergoeding van € 500,- Vooraf te betalen. Het vervoer ernaar toe moest ik zelf regelen, het is niet naast de Kloosterdeur, zo’n tien kilometer verderop. De eerste kilometers er naartoe reis ik per bus, dan enkele per tram en dan nog twee kilometer lopen. Het lijkt ingewikkeld maar een mensenleven mag wat waard zijn. Safety first.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.