Vandaag hebben we in de krant een artikel over hersendoden, zijn ze nu wel of niet echt dood? Voelen ze pijn als hun organen voor donatie worden verwijderd? Wanneer ben je echt dood?
Vroeger werden het schijndoden genoemd die levend werden begraven. Om als zodanig herkend en ontdekt te worden lieten sommigen een klingelbel boven hun graf monteren, met een draad tot in hun kist. Waren ze niet echt dood dan gaven ze een rukje aan de bel, een soort SOS. En dan werden ze weer opgegraven.
Ik ben jaren hoofdredacteur van een internationaal magazine voor zwemonderwijzers geweest, lid van de IFSTA. In zwembaden verdrinken helaas, ondanks het goede toezicht, bezoekers. Vroeger werden ze soms aan buizen die water afzogen uit het bassin vastgezogen, maar dan kan niet meer door technische aanpassingen.
Op een dag verdronk er een volwassen man in het bassin, hij lag meer dan een uur onder water voor zijn lichaam werd ontdekt. Artsen constateerden de dood en het lichaam kwam terecht in een mortuarium in een ziekenhuis. De overledene kreeg een label aan een grote teen met daarop zijn naam en verdere gegevens. En opeens zag de verpleegkundige de grote teen van de dode bewegen. De man was niet dood. Het lichaam was sterk afgekoeld en werd heel voorzichtig weer op een leeftemperatuur gebracht. De artsen vreesden voor schade aan de hersenen maar dat bleek niet het geval.
Hoe kon dit gebeuren? Deskundigen legden mij uit dat het hart van de verdronken man nog maar één keer in de minuut sloeg om de hersenen en andere vitale lichaamsdelen van bloed te voorzien. De ademhaling was tot bijna nul gereduceerd en de bloeddruk niet te meten.
Het was goed dat de teen van de man bewoog en werd ontdekt. Op begraafplaatsen is tegenwoordig geen klingelbel meer te zien en je bent door vuur verteerd voor je het weet. Het schijn nu nog zo te zijn dat er schijndoden begraven worden of de oven in worden geschoven. Ondanks de wachttijd van drie tot vijf dagen tot de uitvaart.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie