Ik was laatst in de catacomben van de Kloosterbunker. In die ruimte staat een zogeheten breng-en-haal-kastje waar monniken en nonnen hun spullen kunnen achterlaten als ze ze niet meer nodig hebben. Er worden prachtige zaken achtergelaten en meegenomen.
Ik snuffel altijd even in het kastje. En opeens zag ik de beker met de tekst ‘Voor de liefste Papa’. De beker zag er als nieuw uit maar ongeschikt voor grote slurpers zoals ik. Toch nam ik haar mee naar de Kloosterbunker. Vragen kwamen boven: wat doet die beker daar, is Papa niet meer de liefste of gewoon dood? Wie heeft ‘m daar neergezet? Kan je een beker met zo’n tekst wel overdragen aan een ander?
Is de beker in het breng-en-haal-kastje een teken van deze tijd? Ik sprak laatst een leidinggevende bij de politie. Die vertelde dat er ‘wel een miljoen gevallen waren’ dat Papa helemaal de liefste niet meer is in deze ego centrale maatschappij. Je blijft papa maar niet de liefste Papa. Een schim uit het verleden.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Hier kan ik mild en hartelijk om lachen. Die mooie alledaagse zaken. Waaronder altijd diepzinnige vragen schuilgaan.