Één van de bekendste gedichten van de Amerikaanse dichter Robert Frost (1874-1963) is “The road not taken”. De laatste strofe luidt:
Voor mij lagen twee wegen.
Ik koos de minst betreden.
En dat is waar het op aankomt.
Het gedicht gaat over het maken van keuzes in het leven. Kies je de weg van de minste weerstand of neem je een weg buiten de gebaande paden om en dus juist de weg van de meeste weerstand?
Ik heb meestal de weg van de meeste weerstand genomen. Waarom? Ik denk dat ik gewoon eigenzinnig ben en vooral ook wars van ieder vorm van verveling, wat voor mij synoniem is aan het nemen van door anderen gebaande paden.
Ik werd daardoor natuurlijk wel een soort Don Quichote die tegen de windmolens vocht en zuchtte soms ook, waarom het allemaal niet eens wat makkelijker kon gaan.
Ja, het kiezen van de weg van de meeste weerstand is niet de makkelijkste weg, maar wel de meest leerrijke door de ervaringen die je opdoet.
Met het klimmen der jaren, na vele leerrijke momenten en periodes en (ge)vechten, neem ik toch niet vaker de weg van de minste weerstand, maar wel steeds meer de gulden middenweg.
Dit komt met name omdat ik dit middenpad zelf heb gebaand, dus waarom zou ik moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
De Argentijnse schrijver en dichter Roberto Juarroz (1925-1995) heeft ook nog iets treffends over de weg geschreven:
De clou van de weg
ligt niet in zijn splitsingen,
zijn verdachte begin
of zijn twijfelachtige einde,
maar in de bijtende humor
van zijn tweerichtingsverkeer.
Men komt altijd aan, maar altijd elders.
Siebe zegt
Ja, het klinkt natuurlijk heel vrij en zelfstandig, dat Ik dat zijn levenspad welbewust kiest en gaat. Maar werkt het echt zo? Of hebben eigenlijk bepaalde neigingen, emoties, tendensen, visies in jou, de weg gebaand?