Paul Post is ‘hoogleraar rituele studies School of humanities aan de Universiteit van Tilburg’. Echt waar. Hij schreef onlangs een stuk op de podiumpagina van Trouw (7-6-12) over de Oranjegekte. Dat we daarin onze nationale identiteit vieren. Een van de mooiste zinnen in het stukje is: ‘We hebben bij sport te maken met een volwaardige sacraal-rituele zone in onze cultuur.’ Vroeger was religie dé dominante ‘zone voor sacraliteit en ritualiteit’. Hij denkt niet dat voetbal de terugtredende ‘institutioneel-rituele zone’ vervangt of compenseert, maar met dit terugtreden komen die nieuwe zones, zoals sport, meer op de voorgrond. Dat zijn zones waar de ‘cadans van het alledaagse doorbroken kan worden, waar je iets kunt ervaren van een solidaire groep’.
Elke keer dat ik een mailtje van Joop Hoek ontvang, een van de grondleggers van het zich thans ontvouwende Boeddhistisch Dagblad, wordt bij mij even de cadans van het alledaagse doorbroken. Hij besluit zijn mails steevast met de rituele zin ‘Moge iedereen gelukkig zijn’. Poing! Want ja, dat appel herken ik. Daar heb ik iets mee te maken… Niet dat ik daarin zozeer mijn nationale identiteit kan vieren, maar misschien wel mijn inter-nationale, mijn universele.
Ik heb niks tegen voetbal en ik hoop echt dat iedereen er heel veel in beleven mag. Ik ken straten in mijn omgeving waar de saamhorigheid deze dagen tot grote hoogten stijgt. Maar echt over de eigen schutting heen klimmen? In deze sacraal-rituele zone? Zou dat er ook in zitten? Tijdens en ook na het EK? Zou dat kunnen? Zodat saamhorigheid en solidariteit niet ophouden bij onze gemaaide grasmat, maar allen en alles geldt? Wat dat betreft weet ik misschien nog wel wat ‘zones’ aan te wijzen, waar Paul Post nog wat nader onderzoek kan doen.
