Ik ben al een tijdje aan het trainen in het klein maken van wat ik hoor en zie. Dat maakt voor mij het leven ordentelijker en overzichtelijker. Met klein maken bedoel ik de essentie van horen en zien te vatten. Mijn essentie natuurlijk, want voor eenieder kan die anders zijn.
Het klein maken gebeurt bij een uitzending van het Journaal of bij een film of documentaire of gewoon in een gesprek met een groepje mensen. Collega’s, vrienden, familie. Of zomaar, mensen op straat. Klein maken is niet samenvatten, want dan zit de ruis er nog in. Klein maken is de -voor mij- gebakken lucht eruit zeven. Zaken die er niet toe doen -voor mij- eruit filteren. Tot in de kern doordringen: wat zegt de ander nu eigenlijk? Niet wat bedoelt hij, want dan wordt het niet klein, dan ga ik zelf invullen en interpreteren. Klein maken leert mij ook zelf bewust met woorden om te gaan. Minder is meer.
Klein maken vereist veel aandacht maar geeft ook rust.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.
