Een paar dagen geleden was een heel bijzondere dag voor mij. Speciaal. De avond ervoor was ik op een gepast tijdstip naar bed gegaan en vatte gelijk de slaap. Als normaal. Om nul twee uur werd ik wakker en vatte het plan op iets te gaan drinken in de keuken. In de donkere woonkamer hoorde ik een harde klap en ik dacht aan een inbreker of overvaller. Ik bleef rustig maar wel op mijn hoede. Over de tafel zag ik iets wegrollen, het kon van alles zijn. In het lamplicht zag ik dat de fruitschaal op tafel was omgevallen, een appel weggerold. Ik was gerustgesteld. Mijn familie denkt aan een signaal van gene zijde. Ik schreef er al eerder over.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.