De hele dag door komen gedachten op in mijn hoofd, vreemde gedachten ook, maar ik spreek ze niet uit omdat ik dan geen leven meer zou hebben. Mijn gedachten geven mijn denken weer, gevoed door mijn zintuigen en omgeving. Als ik spreek cultiveer ik gedachten of druk ze weg. Ik lijk dus beschaafder, normaler, geremder dan ik ben en ik denk dat dat voor ons allemaal geldt.
Ik zat eens in een sollicitatiegesprek en zag dat een van de toekomstige bazen merkwaardige schoenen droeg. Mijn gedachten zeiden: zie je dat, wat een eikel, wat een rare schoenen, moet je in dit bedrijf gaan werken? Maar ik werd aangenomen omdat ik me anders etaleerde dan mijn gedachten aandroegen. Mijn gedachten sloot ik op om een baan te krijgen. Overal waar ik ben komen gedachten op. Ze vertellen mij de meest rare dingen of adviseren mij iets te doen of te laten. Meestal spreek ik ze niet uit, die luxe heb ik.
Het gekke is dat op het moment dat ik dit schrijf mijn gedachten naar de achtergrond verdwijnen. Ze dicteren nu deze zin, prachtige zin, zeggen ze, maar dat schrijf ik niet op.
Nu brengen mijn gedachten het beeld van een artistieke kunstnijverheidswinkel aan de Groenendaal naar boven en moet ik denken aan een kleine vogel. En ik moet denken aan een paspoort. Een kopje thee. Hoe zou het met die gaan? Waarom weet ik niet, het is een zootje in het hoofd.
Ik ben het hoogste punt van een piramide, zouden de duizenden overleden familieleden in de lagen eronder bezig zijn om die gedachten te ontwikkelen. Een collectieve echoput.
Er zijn ook mensen die ongefilterd zeggen wat ze denken, zoals Donald Trump. Mijn gedachten willen nu dat ik ook Nederlandse politici ga opnoemen die dat ook doen, maar dat wil ik niet. Ik denk nu: ik ga mediteren, leerde dat ik die gedachten niet vast moet grijpen, dan verdwijnen ze. Niet oordelen of veroordelen. Maar ik denk ook: eerst koffie en een boterham.
Moge iedereen een lang en gezond en gelukkig leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie