Altijd heeft Chef een verrekijker op zijn werktafel liggen. Hij tuurt er af en toe mee naar een troep ganzen die in de straten en parken rond de Kloosterbunker zwerven. Tijdens de kerstdagen keek hij naar een andere Bunker, links van hem, op een paar honderd meter afstand. Met het blote oog dacht hij een lijn met Tibetaanse gebedsvlaggen op een balkon in die Bunker te zien hangen. Chef dacht: Hé, soortgenoten, effe een bakkie doen op dit soort duffe dagen. Het was zonder schroom dat Chef de verrekijker tegen zijn ogen drukte en naar het bewuste balkon keek. Het was wasgoed, vrolijk wapperend in de wind. Niks geen Tibetaans of boeddhistisch, maar Chef werd er wel vrolijk van.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
