Gooood-evening! boeddhisten in de Lage Landen – 15 september 2016

Chef volgt met grote belangstelling de verrichtingen van een stelletje hangmensen in Zaandam. Ze filmen- vloggen heet dat, als ze op het dak van een politiewagen staan, boksbewegingen maken achter de rug van een politieman, brandende takjes gooien naar een politiewagen. De agenten reageerden in eerste instantie zoals ze behoren te doen: rustig en overwogen, de-escalerend, zoals ze geleerd hebben. Een advocaat zei in een tv-show dat de hangmensen niets strafbaars doen, al doen ze wel raar. Je mag op het dak van een politiewagen klimmen, als je maar niets beschadigd.

Inmiddels is in Zaandam de noodtoestand uitgevaardigd, een gebiedsverbod ingesteld en zijn de hangmensen gearresteerd. De burgemeester kondigde krachtige maatregelen aan. Minister-president Rutte noemde de hangmensen tuig van de richel. Niet toevallig kent Chef een gezin dat Richel heet, het zijn keurige mensen. Rutte moet Sorry zeggen, vindt Chef. Niet alle Richels zijn tuig. Zelf vindt hij de hangmensen in Zaandam ook geen tuig. Ze verkennen grenzen.

Omdat het Turks-Nederlandse hangmensen betreft, is ook Turkije bij het hangen betrokken geraakt. Op de Turkse staatstelevisie wordt gemeld dat de hangmensen helden zijn die door de Nederlandse overheid worden vervolgd omdat ze opkomen voor de Turkse president Erdogan. Chef geniet met volle teugen van dit toneelstuk. Hij verwacht wel een aanval van Turkse F-16s op Zaandam. Die Erdogan is een man die van wanten weet.

Chef was vroeger ook een hangjongere. Hij bracht de avonden door op straat op de stoep voor een filiaal van de bakkerijketen van Van de Meer&Schoep. En sprak daar met de andere jongeren over The Beatles en de Rolling Stones. De een was voor die de ander voor de ander. Zo gingen de avonden op die hangplek vreedzaam voorbij.

Tot de politieman Bommelding passeerde. Bommelding woonde in die wijk in Bunkerstad en was behalve ordehandhaver ook boer en molenaar. Hij was zo sterk als een grizzlybeer en had handen als kolenschoppen. Bommelding kondigde helemaal zelfstandig een samenscholingsverbod af en trad op tegen de hangjongeren. Zo moest Chef op een avond tientallen rondjes om een auto rennen, achternagezeten door Bommelding, om uit handen van het gezag te blijven. De agent, van wie de hersens in zijn biceps zaten, dacht er niet aan om even tegen de stroom in te gaan en zo Chef de pas af te snijden. Chef ging er op een gegeven moment zelf maar vandoor.

Toen Chef journalist werd figureerde Bommelding nog steeds in zijn leven. Bij caféruzies, als andere politiemensen niet naar binnen durfden, werd Bommelding ingezet. Hij betrad de kroeg en even later vlogen de ruziemakers en vechtersbazen de straat op en werden opgevangen door de collega’s. Chef sprak op een dag op het erf van Bommelding ook nog met een imker en omdat de gazen helm niet goed sloot werd hij door de bijen in het hoofd verrot gestoken. Half blind moest Chef zich laten behandelen in het ziekenhuis.

Altijd zullen er hangjongeren blijven. Je hangt niet uit verveling maar omdat je iets duidelijk wilt maken. Wat, dat weten ze niet en is ook onbelangrijk.

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.