Gisteren schreef Chef in zijn dagelijkse column Good-evening over de ontdekking van het ik. Meestal voorkomend bij jonge mensen, kinderen nog, die in een split second beseffen dat zij ik zijn en niet een ander. Chef schreef dat hij nooit het gevoel had dat hij zijn ik bestaan ontdekte. Maar gisteravond keek hij op de buis naar een feel good film over Woodstock, het Amerikaanse openlucht popconcert in 1969 dat vierhonderdduizend bezoekers trok. Chef zag de hippies, de flower power figuren, drugs en het delen van liefde en de fantastische bands die er optraden. Er kwamen prachtige herinneringen bij hem boven.
In juni 1970 werd in het Kralingse Bos in Rotterdam het Holland Pop Festival gehouden. Een driedaags muziekfestijn met internationale bands en het eerste op dat gebied in Europa. Zeker tachtigduizend mensen uit de hele wereld woonden de concerten bij. Chef was een van hen. Behalve van de muziek genoot hij ook van het love aspect- op de muziek dansende naakte mannen en vrouwen, drugs en waterpijpen. Regen en zon. Schijnbare ongedwongenheid. Vrijheid binnen een hek. Op een terrein in het bos waar heel vroeger zijn moeder in een van de twee molens aan de Kralingse Plas als meisje had gewoond.
Chef was toen een jonge twintiger en misschien ontdekte hij daar- als hippie tussen de hippies en buiten het hek de bourgeoisie, dat hij als ik bestond. Dat hij niet de ander was, dat hij zijn ik ontdekte, zijn eigen ik. In ieder geval kwam hij als een andere mens in het dagelijks leven terecht na Kralingen. Kralingen was een stimulans om anders te gaan leven. Buiten bandbreedtes. Achter dingen kijken, de achterkant van het gelijk. Tachtigduizend mensen bewezen dat dat kon. Kralingen zit nog steeds in de aders van Chef. Weet je wel…
zeshin zegt
I was one of them,
G.J. Smeets zegt
Rolling Sones, april 1967 Houtrusthallen.
Sjoerd zegt
Kurhaus Scheveningen.
Daisy zegt
Veel van dat langharig “tuig” van toen loopt nu met een kaalgeschoren schedel rond en noemt zich boeddhist.;)
bart zegt
Nog steeds het gevecht niet gestopt?
Nog steeds niet aan de overkant?
De alarmbel luiden helpt niet.
Waar vind het gevecht plaats?
Not in your brain.
Joop Ha Hoek zegt
Tja, er wordt goed geknokt aan de overkant. De politie is ter plaatse met sirenes om de vechtenden te scheiden. De koster luidt de noodklok en de omstanders zijn hersendood. In het Kralingse Bos groeien bomen maar geen kabouters. Ging het niet om een column om de lezers wat op te beuren met luchtige kost. Weg met het boeddhisme, weg met de dharma, de sangha is wel leuk. Dank je voor je reactie, Bart.
Sjoerd zegt
Na het kralingsebos opende een crisis – opvang centrum aan de Westersingel in het centrum van Rotterdam. Daar werden de ontspoorde restanten van het popfestival in een 24-uurs opvang zo goed en kwaad mogelijk opgevangen.
Het was ook het startsein voor de ontwikkeling van een echte harde drugsscene in Rotterdam.
In ’73 werd het crisiscentrum overgenomen door de stichting klinieken voor verslavingsziekten Het Boumanhuis.
De GGD zwaaide er op ongeorganiseerde wijze de scepter en tot ver in 1976 zorgde het popfestival voor een vaste broodwinning van de importeurs, dealers en hulpverleners avant la garde.
Het popfestival? Leuk!
Vrijheid? Aan m’n zolen!
Terreur van een nieuwe commerciële cultuur met de aroma’s van verandering vrede en vrijheid in een wereld gedomineerd door alles vernietigende wapens, commercie en uitbuitingspatronen.
En nu, inderdaad, veel boeddhistisch etaleren, de inhoud en verpakking lijken mooi, maar de onderlinge betrekkingen en patronen ogen vaak heel bekend.
Voor de een een weg naar bevrijding (het onder ogen zien van de werkelijkheid ), voor de ander (en) een vlucht of een plek om te schuilen met de handen voor de ogen.
Joop Ha Hoek zegt
Ik deed verslag van mijn ontwaken, anders kijken door kennismaken met een andere wereld. Chef.
Sjoerd zegt
Hallo Joop,
Ik reageerde met een ontwakingsherinnering van mij. Diep geschokt door de werkelijkheid die ik leerde kennen achter de werkelijkheid die ik meende te kennen.
In de terminologie van het boeddhisme, Mara volop aanwezig in wat ik meende als een culturele omslag naar meer vrij-zijn te ervaren.
Het waren de jaren waarin ik in dat centrum werkte en waarin ik letterlijk voor mijn leven heb moeten vechten met een doorgedraaide snuivers, 2x gericht beschoten ben door doorgedraaide gebruikers, die ik niet kende en nog wat van die gebeurtenissen die mij sterk confronteerden met de vraag ‘ik’, ben ik dat wat is dat en het besef dat in dat ik ook heel andere dynamiek en dynamiet school dan ik voor die tijd dacht.
Daarmee wil ik niets afdoen aan jouw verhaal over jouw bewustwording .
zeshin zegt
De enige Mara waarvoor je bang hoeft te zijn is de Mara die in je hoofd rond rent. En geen vrijheid? waar zijn je boeien?
Sjoerd zegt
Mara zit altijd in je (eigen) lijf Zeshin, de wereld dat ben je zelf.
Welke boeien bedoel je, ik heb gezocht maar kan niets meer vinden.
Ooit verloren in de ambulance.
G.J. Smeets zegt
Houtrusthallen ’67 was mijn derde ontwaking reis. Met m’n Puch 100 km naar Den Haag samen met Theo op z’n opgevoerde Sparta. Dat was daar dolle pret. De vloer van de hal bestond uit pallet-achtige losliggende vloerdelen van 5×5 meter. Die kon je eruit lichten, op 100 schouders leggen en om beurt er met een groepje bovenop gaan staan om de band te zien. Het oog wil ook wat. Mijn tweede ontwaking reis was een paar jaar eerder per fiets. 90 km. naar Enschede (en terug!) om een meisje nog eens te zien dat bij aankomst niet thuis bleek te zijn. En de éérste pelgrimage was naar Zandvoort, per trein, voor een weekje vakantie bij mijn moeders nicht. Ik was 9 jaar, ma had een Limburgse vlaai in een doos meegegeven en de conducteur op het perron bij het afscheid gevraagd een oogje in mijn zeil te houden. Afijn, na een voorspoedige reis werd in Zandvoort de vlaai in -tig lullige partjes gesneden. Terwijl een vlaai bedoeld is om er acht royale puntstukken uit te halen. Ik stond perplex en lonely in Zandvoort. Culture shock. Levensles.
Joop Ha Hoek zegt
Dank je Sjoerd. Wat bijzonder dat we beiden een nasleep van Kralingen beleefden. Ik ben wel blij dat de schoten geen doel troffen, anders had een aardig mens en een kritisch boeddhist verloren gegaan. Metta, Joop