De Vlaamse jonge vrouw is arts en in opleiding voor kinderpsychiater. Dinsdagavond vertelde ze in de actualiteitenrubriek Nieuwsuur hoe ze gistermorgen met haar man door Brussel reed en over de radio het nieuws van de terroristische aanslagen hoorde. Ik moet gaan helpen, zei ze tegen haar man en even later stond ze tussen mensen met afgerukte ledematen en verschrikkelijke wonden. Ook waren er doden. Op een van die onheilsplekken- ik geloof in de metrobuis, ontmoette ze een islamitische vrouw, ook een arts. Merkte je iets van voor-en afkeur, vroeg de verslaggever. We zagen aan de lichaamstaal van de arts dat ze de vraag onaangenaam vond. Beide vrouwen hielpen de gewonden, verleenden hulp aan diegenen die dat het meest nodig hadden. Hulp is blind, bommen zijn producten van verblinde, verstoorde geesten.
In de Kloosterbunker vonden we het zeer ontroerend, een vrouw die met gevaar voor eigen leven anderen te hulp schoot. Ik moet gaan helpen, zei ze tegen haar man. Helemaal alleen, in alle vrijheid, nam ze die beslissing. Later werd er op de luchthaven Zaventem een niet-ontplofte bom gevonden
In België zelf ging een boeddhist naar een boeddhistische tempel, om daar kaarsen te branden voor de slachtoffers en hun familie en de mensen die bang zijn. Hij brandde er ook voor de daders van de aanslagen. Er zijn ouders die hun zonen kwijt zijn- ze hebben zich opgeblazen. In de Kloosterbunker vonden we de daad van de boeddhist ontroerend al zullen veel mensen zijn gedrag niet begrijpen. We moesten denken aan het verhaal van het aapje dat met zijn kleine knuistje honing uit een gat in een holle boom haalde. Er naderde een beer, die wel trek had in het aapje. De aap had makkelijk kunnen ontsnappen als hij zijn knuist had ontspannen, maar blinde hebzucht hield hem vastgeklemd in de boom. De boeddhist-met-de-kaarsen deed dat met open hand, uitgestoken naar anderen. Gassho. Vrede en alle goeds.
Gisteren en vandaag was het op veel plaatsen in de wereld een minuut stil om de slachtoffers van de aanslagen in Brussel te herdenken. Wat kan stilte toch bemoedigend zijn. Stille mensen, in verdriet bijeen. Geen bom kan stilte verdrijven.
