Soms zie ik in mijn verbeelding zo’n 2600 jaar geleden onder vijgenbomen in India, in een verstilde houding- meditatie zou je het kunnen noemen, mannen zitten. Een paar? Wat, tientallen, honderden, duizenden. Dertigers. En ze willen allemaal de eerste zijn.
Op een dag, na moeilijke dagen en uren, staan ze verheugd op. Ze zijn verlicht, ontwaakt, leraar, willen aan de slag. Geen urbi maar Orbi. Ze kijken om zich heen en zien in de verte in een stofwolk een voortsnellende man die door ons nu de Boeddha wordt genoemd en op weg is naar het Hertenpark. Hoeveel pech kan je hebben.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
