Ik weet nu al dat ik dit niet had moeten schrijven, neem me niet kwalijk, lezers. Maar ik moet het kwijt, dat waardeloze gevoel dat ik nu heb over de komende acht dagen. Het wordt me door de strot geperst, dat namaakgeluk, ik krijg kaarten met hulst en een verklede man in een rood pak van mensen die me goede dagen wensen en een goede wisseling en veel geluk en zo.
Ze sturen ze met de beste intentie, zijn naar een winkel gegaan om die dingen te kopen, zochten mijn adres op, schreven de tekst en dan naar de postbus om de goede wens naar mij toe te sturen. Ik krijg ze ook digitaal aangeleverd, maar dat vind ik een beetje gemakkelijk.
Op de radio hoor ik mensen elkaar hele fijne dagen wensen en dan denk ik: waarom hoor ik dat de rest van het jaar niet. Dat zo’n deejay de dag begint met zo’n wens en wat is er zo bijzonder fijn aan de dagen die gaan komen? Ik word steeds somberder.
Al een flinke tijd geleden woonde ik in een provinciestadje, in mijn lieve vertrouwde woning. Vanuit het raam van mijn werkkamer keek ik op de parking van een supermarkt. En altijd rond deze tijd zag ik de mensen met karren vol eten en drinken hun auto naderen. Nee, ik zag geen mensen, ik zag stress, gekochte gezelligheid. Want al dat spul moest ook nog eens worden bereid en tafels gedekt.
Wat was ik blij dat ik niet hoefde te winkelen en alle verzoeken om gezellig ergens te komen eten die dagen af kon wimpelen door te zeggen dat ik een zeer besmettelijke ziekte onder de leden had en de dokter mij had verboden de straat op te gaan. Die twee dagen waren heerlijk, met een eenvoudige maaltijd en het levende konijn Abel op de bank. En de boom die gewoon in het bos bleef staan. Nou ja gewoon, in de bossen van Enschede ben ik eens aangehouden door een boswachter omdat ik een boom-met-kluit na die twee FIJNE DAGEN –die ik toen nog wel beleefde- weer terug wilde plaatsen in de natuur. De werkelijkheid kan bijzonder onrealistisch zijn.
Ik was ooit politieverslaggever en deze tijd, die TWEE DAGEN, bracht veel werk met zich mee. Mensen die de hoop op een beter leven, een beter bestaan, wat geluk, een rustige kalme geest, opgaven. Het kostbaarste opgaven: het leven. Na het rinkelen van de telefoon stond ik dan later later bij een woning, een boerderij, een plek in het bos. Rechercheurs er bij, technische dienst. Meestal was het: ga maar naar huis, Joop, het is geen misdrijf. Alsof het feit dan minder erg is. Had ik daar ook gestaan als die TWEE DAGEN er niet geweest waren. Was de eenzaamheid van die man of vrouw dan niet zo groot geweest? Ik vroeg het me vaak af.
Ik kijk om me heen en zie een wereld die in brand staat. Er heerst een coronapandemie, mensen worden elkaars vijanden. Onschuldigen worden geofferd, verkracht, vermoord, verjaagd. In Nederland wordt door de politiek de democratie de nek omgedraaid. Veel mensen hebben geen geld om rond te komen, zijn eenzaam, ziek, werkloos. En ik ontvang kaartjes met erop een man die ho, ho, ho roept. Ja ho, stoppen met die shit.
Ja, ik had dit niet moeten schrijven, dat geeft geen goed gevoel straks in die TWEE DAGEN.
Natuurlijk, ik heb in het verleden zelf ook de TWEE DAGEN wel gevierd. Met mijn gezin, met vrienden, met mijn ouders en schoonouders. Het is altijd fijn, met lieve mensen om je heen. Maar dan wel het hele jaar door. Is dat een utopie of een wens?
Het zal in de jaren negentig zijn geweest. Het was de donkere avond van de EERSTE DAG, het was al laat. Ik stond voor mijn huis en keek door het keukenraam naar binnen. Het raam was beslagen door het kookvocht. De boom binnen was in kleur en fonkelde. Mijn kinderen genoten in hun stoelen van de cadeaus. Door die waas zag ik mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen, in die keuken, ze leunde op het aanrecht en wist niet dat ik haar zag. Ik ervoer haar berustende wanhoop, de trek op haar gezicht, moeheid. Ik wist dat, als ze zich zou omdraaien, ze weer zou lachen. De TWEE DAGEN, gevat in een beslagen beeld.
Karin zegt
Een mooie herinnering pakt niemand je af meneer Hoek.
Verder adviseer ik minimaal twee weken vitamine D te gaan slikken. Zo’n klein pilletje kan net dát zetje geven naar acceptatie van het nu van het moment.
sjoerdtje de vries zegt
dank, heerlijk om ook dit even geschreven te zien!!!gelukkig wordt het gewoon weer januari……
Josephine zegt
Dag lieve,lieve Joop
Pijn doet het hé? Die nepwereld. Maakbaar, vermeend geluk door materie. Maar wat kunnen we doen? Mensen hun onbewustheid verwijten? Lijden aan het leed van de wereld? Op energetisch niveau wordt het er niet beter op om mee te huilen met de wolven. Dus lekker in je joggingbroek op de bank met de mensen die je dierbaar zijn en een gezonde maaltijd. Laat de wereld achter je ! Jij hebt weet van de wereld van dualiteit. Oberstijg die fan ook! Liefdevolle dagen gewenst voor de rest van dit en het hele komende jaar! Josephine
Marja Baars zegt
Dank voor dit artikel.
Kan het zelf niet zo goed verwoorden.
Echter die van U liggen zeer dicht bij mijn gevoel en mening over die “fijne” en “gelukkige” dagen rond de kerst!
U heeft geen pilletjes of vitamines nodig hoor!
De beste wensen voor het komend jaar en voor nu, net als voor mij; sterkte :)
Barbara Steadfast Dharma de Zoete zegt
Zeg, raap jezelf eens bij elkaar en geef jezelf eens een goede trap onder het zitvlak. Sodeju dan. Weltschmertz als excuus voor zelfmedelij…
Het hele boeddhisme gaat over volwassen worden. Leren doorzien wie en wat je bent. En dat dan zo goed mogelijk inzetten ten bate van alles en iedereen. Boeddhisme gaat over doen.
Dus, grow up. Stop met janken en steek de handen uit de mouwen daar waar jij denkt dat dat zinvol is. En wat je ook gaat doen, doe dat oprecht en met genoegen en tevredenheid. Al die loze puber-observaties daar heeft de wereld nou werkelijk helemaal niets aan.
Fijne dagen gewenst en een goed uiteinde en alvast een heel gevuld 2015.
Jana zegt
Voor Joop en alle reageerders
In een nieuwsbrief stond het mooi geschreven:
“… whether you celebrate St. Nicholas Day, Bodhi Day, St. Lucia’s Day, Hanukkah, the winter solstice, Christmas, Boxing Day, Kwanzaa, or just Life itself, may this season bring you joy, peace and love!”
Elisabeth ter Borg zegt
Whooohaaa!Wat een vreugde beleef ik aan deze tekst en de reacties. Het blijft lastig om het leven zonder oordeel door te gaan. Wat een feest van menselijke verwikkelingen.
Marja/Marjita zegt
Geweldige reactie, Elisabeth. Dat maakt een hoop goed!
Leonie zegt
Ik denk dat veel mensen heel goed weten dat het geluk rondom de kerst namaak is en dat er veel stress bij komt kijken. Maar voor velen is het toch een lichtpuntje om naar uit te kijken in de donkere winterdagen, een manier om deze koude periode in tweeën te breken zeg maar. Iedereen moet kerst kunnen vieren (of niet vieren) op z’n eigen manier zonder kritiek van anderen. Maar goed dat je op deze manier je hart wilt luchten, je moest het inderdaad duidelijk even kwijt…
Trouwens wensen we elkaar niet dagelijks een fijne dag?
Frans zegt
Dit artikel is voer voor hen die barsten van zelfmedelijden!
Geluk zit zelfs in de kleinste dingen! Zoek het en je vind het!
Bodasa Samsara zegt
Deze week is net als de vorige en die daarvoor … en als de volgende, en die daarna.
“Feestdagen” zijn verzinsels, hersenschimmen, constructies van hebzucht, aversie en onwetendheid.
Er valt niets te vieren en er valt ook niet niets te vieren.
Beoefenen.
Niks meer en niks minder.