“Hoe doe jij dat, omgaan met de pijn van je leerlingen?”
Mijn leraar en ik zitten tegenover elkaar in de daisan kamer. Mijn hartje bloedt als gevolg van een serie interviews over persoonlijke crises. Gesprekken waarin mensen maskers laten vallen, laten zien wie ze zijn. Naakt, onbeschermd. En ik kan niet anders dan vol geraakt worden. Het schrijnt en ik vraag me af of en hoe ik mezelf een beetje kan beschermen. “Je kunt niet anders dan het lijden toelaten,” zegt de leraar. “Leer het lijden waarderen.”
Het lijden leren waarderen. Zoals je ook vreugde waardeert. Geen onderscheid meer maken.
Op mijn kussentje denk ik na. Pijn en lijden voor lief nemen, is dat te doen? Het gaat niet goed met mijn rug. De gekantelde wervels onderin beknellen de zenuwen. Na een aantal pijnbehandelingen rest alleen nog een grote operatie. De artsen en ik denken er over na want het is niet niks en resultaten zijn onzeker.
Misschien is er ook een andere weg. Er naartoe leunen zoals een skiër leunt naar de diepte en niet naar de berg. Weg leunen van de diepte, van dat waar je bang voor bent, maakt juist dat je valt.
Naar de pijn toe leunen, dat lijkt me een prima experiment voor de zomer die bestaat uit retraite en vakantie.
Updates volgen in augustus! Heb een mooie zomer.
