Het jaar 2024 – dag 86 – vogelbescherming

Zonder dat ze het in de gaten hadden sloop ik op de medebewoners van de Kloosterbunker af. Ik besprong ze, beet ze aan stukken en liet ze bloedend en halfdood achter. De politie kwam eraan te pas en hield me aan. De officier van justitie vroeg naar mijn beweegredenen. ‘Het komt door de vogelbescherming Nederland’,  sprak ik, ‘ik mocht mijn klooster niet meer verlaten en de hele dag binnen zitten maakte me agressief.’

Natuurlijk heb ik geen mede Kloosterbunker bewoners aangevallen. Ze kennen mij als een Goedmoedige Reus, die in zijn hele lange leven nog geen klap heeft uitgedeeld maar wel regelmatig total loss is geslagen door onzekere types. Maar hoe zit het nou met die Vogelbescherming Nederland? Waarom voerde de Reus die op in zijn virtuele slachtpartij?

Een paar weken geleden vroeg de Vogelbescherming aan huiskattenbezitters -met de nadruk op huiskat- om hun katten tijdens de broedseizoen van de vogels in huis te houden, zodat de vogels ongestoord voor nageslacht kunnen zorgen en niet vermalen of verscheurd worden door die huiskatten, met nadruk op Huis. Je zou denken, een redelijk verzoek, er zijn toch al zoveel vogelsoorten aan het uitsterven. En een huiskat hoort in huis. Maar dat ervaren sommige huiskattenbezitters toch even iets anders.

Een paar dagen geleden keek ik naar een aflevering van de talkshow Sophie en Jeroen. Direct aan het begin van de uitzending kwam de legitieme vraag van de Vogelbescherming ter sprake bij de hoofdgast van die avond en Sophie zelf, twee kattenvrouwtjes. De hoofdgast heeft enkele huiskatten die zeer agressief worden en vreemd gedrag gaan vertonen als ze de deur van het huis niet uitkunnen, vertelde ze. Ze dacht er niet aan om haar katten -met de nadruk op haar en niet van de buurt, binnen te houden. De vrouw legde uit wat er dan met die katten -en haar gebeurt. Psychiatrische kwesties. Dan een fel gekleurd kraagje om? Een bandje met een belletje? De hoofdgast dacht er niet aan. Bovendien, sprak ze, waren haar huiskatten zo slim dat ze op straat bij een vogel de indruk konden wekken dat ze stil stonden, zelfs met belletje en toch de huismus konden besluipen en verscheuren zonder dat de vogel dat in de gaten had. Ze lachte. Ik bad om een roofvogel met vleugels van vier meter en een snavel die makkelijk een mens naar binnen konden werken.

Het welzijn van de vogels, het legitieme verzoek van de Vogelbescherming, kwam niet aan de orde. Het egoïsme droop er vanaf in een lacherig sfeertje. Eigen dier eerst.

Ik had vroeger twee katten, erg lang geleden, en twee kinderen. De katten bleven binnen, in huis, zoveel mogelijk. Mijn dochtertje van anderhalf jaar was bijna blind toen de huiskat haar in huis aanviel. En de moeder van onze kinderen heeft nu nog ernstige littekens op het hoofd toen de huiskat in huis op haar hoofd sprong en zij net als Jezus Christus, maar dan zonder doornenkroon uit de wonden begon te bloeden. Mijn dochtertje van later drie, vier jaar oud, speelde bij ons huis voor de deur in een zandbak en moest regelmatig chemisch ontsmet worden omdat ze in de stront en pis van loslopende huiskatten greep. En met een handje haar mondje afveegde.

Wat zou de wereld er beter en liever uitzien zonder die loslopende huiskatten of katten in het algemeen, zeg ik als Joop Vink, even de achternaam van mijn grootvader aannemend. De vogelmoordenaars, de zandbakvervuilers. Zogenaamde huiskatten die de buurt onveilig maken.

Dat vinden ze ook op een plek ergens in Nederland. Daar lopen, liepen kan ik beter zeggen, ook regelmatig andermans huiskatten in de tuin om er vogels te verslinden. De eigenaren vragen zich nog steeds af waarom hun lieve Mimi nooit meer huiswaarts keerde maar in een mysterieus Zwart Gat verdween.

Laatst kwam ik in een supermarkt een vrouw met een kinderwagen tegen die heel lief sprak tegen het kindje. Eigenlijk meer brabbelde, zoals jonge moeders zo lief doen. Ik hou erg veel van baby’s en kleine kinderen, ben zelf ook opa, en vroeg aan de vrouw of ik even een blik in de wagen mocht werpen. Ja, hoor, zei ze, en ik boog me over de baby die geen baby bleek te zijn maar een klein volwassen hondje met de kop op een kussentje en toegedekt met een dekentje. De psychiater die ik die middag consulteerde vroeg waarom ik zo overstuur was.

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.