Deze week legde ik de laatste hand aan tekst en foto’s van het boek Pap, vertel ’s voor mijn zoon. Een poging om een mensenleven samen te vatten in 150 pagina’s. Handgeschreven teksten, uitgetikte samenvattingen en gesorteerde foto’s van familieleden die al lang dood zijn. Ook beeldmateriaal uit mijn eigen jeugd. Terwijl ik daar mee bezig was hoorde ik Boudewijn de Groot in de Arbeidsvitaminen op NPO5 zingen: ‘die zo vals getuigen van een blijde jeugd…’ Dat zette mij aan het denken, had ik wel zo’n blijde jeugd? Of kleur ik het naar genoegen in, is het allemaal maar perceptie? Laten die foto’s wel de werkelijkheid zien? Een foto zegt meer dan duizend woorden, zeggen ze. Als oud-persfotograaf en cameraman weet ik dat een foto maar een momentopname is. Je fotografeert een lachend iemand die even later een terrorist blijkt te zijn. Of gaat dat samen? Boeddhistische geestelijke verzorgers in de bajes zeggen dat een mens meer is dan zijn daad. Hoe dan ook, ik had een blijde jeugd, met lieve ouders en bijzondere grootouders, ooms en tantes, neven en nichten, broers en zussen. Met aandacht voor elkaar. Daar werd de basis gelegd voor wie ik later zou zijn en worden. Zou Boudewijn andere ervaringen hebben of moest die zin erin om zijn tekst kracht bij te zetten. Op bovenstaande foto bel ik in het Hiltonhotel in Rotterdam met Paul Stolk, medeoprichter van het persbureau RPR. We lachen naar elkaar en zijn blij. Of moet ik zeggen: we lijken blij. Al die verdomde perceptie ook.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Ludo zegt
Ach wat, carnaval eindigt nooit!
De waarheid (?) schuilt achter de maskers.
Wel een tof initiatief om je geliefden over wel en wee in je leven te vertellen: succes!
Warme groet!
Ujukarin zegt
Fraaie ontboezeming, broeder!
Wel even rechtzetten dat Boudewijn de zanger was maar Lennaert Nijgh de tekstschrijver. Dus het gaat min of meer om beider jeugd.
Hoewel velen van ons de emoties zullen herkennen is het m.i. belangrijk het hele couplet te citeren:
“Voor mijn ouders is het album met de plaatjes
Die zo vals getuigen van een blijde jeugd
Maar ze tonen niet de zouteloze praatjes
Die een kind opvoeden in eer en deugd
En verder krijgen ze alle dwaze dingen terug
Die ze mij teveel geleerd hebben die tijd
Ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen
Groot te worden zonder diepe rouw en spijt”
Als een praatje zouteloos is, dan is het m.i. hypocriet: papa en mama zeggen A naar jou als kind toe, maar doen zelf B of tenminste iets beduidend minder zwart-wit dan A. ‘Dwaze dingen teveel aanleren’ gaat in dezelfde richting.
Dus als jouw ervaring gelukkig niet zo was, dan zijn het dus herinneringen zonder diep berouw en spijt. Mooi!
Met gevouwen handen,
Carla zegt
Ja a zeggen en b doen.
Dat zie ik overal.
Ouders, school, politiek.
Was vtoeger zo is heden des dagen nog steeds zo.
Ik hou m’n eigen balans hierin goed scherp.
Dus het heeft een functie.