In 1967 richtte ik met Paul Stolk het persbureau RPR op. Onze journalistieke aanpak was voor die tijd opzienbarend, we spraken met inplaats van over mensen. Arbeiders in oude wijken, slachtoffers van machtsmisbruik en geweld. Politiek geknoei. Zoals journalisten dat tegenwoordig doen of zouden moeten doen. We schreven, fotografeerden en filmden voor nationale en internationale media. En af en toe maakten we commerciële filmproducties zoals over het Rotterdams Studenten Corps (RSC). Het bestuur van het RSC wilde graag het bestaan en het functioneren van het corps in de late jaren zestig, begin jaren zeventig voor de eeuwigheid vast laten leggen op toen nog celluloid. We schreven een draaiboek en onze eerste draaidag was op een treinstation in de Maasstad, de studenten gingen een dagje uit. We wisten niet wat we zagen door onze cameralens. Studenten hingen ver uit de ramen van de treincoupé, leunden tegen de rand van het dak, klaar onthoofd te worden. Tja, het leven van een student in beeld…Enkele draaidagen later op andere locaties, in het gebouw van het corps, zijn Paul en ik er mee gestopt. Het leek wel een reclamefilm voor de AA, de anonieme alcoholisten te worden. Wij leven voort in een almanak van de RSC, Paul is helaas te vroeg gestorven en ik haal herinneringen op.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.