Het Israëlische leger zegt in het al-Shifaziekenhuis in Gaza bewijsmateriaal te hebben gevonden dat de militante Palestijnse Hamasorganisatie het ziekenhuis als commandocentrum gebruikte en dat dat de reden is dat militairen het ziekenhuis innamen. Hamas ontkent dat maar het Israëlische leger heeft een opname vrijgegeven waarop een tas met wapentuig te zien is, volgens haar afkomstig van Hamas. Hamas zegt dat die tas daar door de Israeliers is neergezet, geplant, om de inval in het ziekenhuis te rechtvaardigen. Wie er gelijk heeft zal mogelijk altijd in het ongewisse blijven, mogelijk dat dna van de eigenaar of gebruiker van die tas uitkomst biedt.
Zogenaamd bewijsplanten gebeurt niet alleen in een oorlog maar ook op andere momenten om een tegenstander uit te schakelen, aan te pakken. Toen ik nog politieverslaggever voor een dagblad was onderzocht ik niet alleen de misdaden van criminelen maar ook de daden van de politie, het OM, de overheid. Want het was daar niet altijd pluis. Sommige politiemensen die het met de waarheid niet zo nauw namen hadden een verschrikkelijke hekel aan mij. Andere politiemensen spoorden mij juist aan foute dienders te signaleren. De tegenstand was soms behoorlijk. Op een gegeven moment formeerde de politie zelfs een team om mijn werkwijze tegen het licht te houden, contacten van mij werden ondervraagd. Omdat ik daar lucht van had gekregen ontving ik na een paar weken de mededeling dat het onderzoek niets negatiefs voor mij had opgeleverd. Op een gegeven moment ging ook een officier van justitie met mij aan de slag, niet wetend dat een collega van hem in hetzelfde arrondissement door post-en volgploegen werd geschaduwd, verdacht van criminele activiteiten.
Maar het bontst maakte een foute rechercheur het wel. Van bevriende politiezijde hoorde ik dat de man van plan was om een kilo harddrugs in mijn auto te verstoppen en mij aan te laten houden door de uniformdienst. Om mij uit te schakelen en te laten veroordelen wegens drugsbezit. Bij een notaris heb ik toen een acte op laten maken waarin het voornemen van de rechercheur werd beschreven. Die overigens uit het korps is verwijderd. Ja, je maakt wat mee als journalist.
Met mijn relaasje wil ik alleen maar zeggen: geloof niet altijd wat je ziet, meemaakt. Mogelijk is de tas in het al-Shifaziekenhuis daar wel een goed voorbeeld van. Of niet.
Moge iedereen gelukkig en gezond zijn, vrij van leed, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.