Tegenover de Kloosterbunker, als je het parkje oversteekt, de straat, het parkeerterrein, staat een religieus filiaal. Het is hoger dan de Kloosterbunker en ik heb er goed zicht op.
Elke dag lopen er mensen op de galerijen van de woonlagen. Ze zijn onwetend van elkaars gang, beweging. Het beton van de vloer onttrekt het zicht. De een loopt naar links, de ander naar rechts. Ze openen een deur, of laten de deur openen, en verdwijnen uit het zicht in een woning. Niet allemaal, zoals postbezorgers, die lopen er tijdelijk, het pakketje is het alibi om daar te zijn.
Ik vind het heel bijzonder dat mensen elkaar passeren zonder te ontmoeten. En toch een eenheid vormen: bewoners.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
