Het is elk jaar hetzelfde aan het begin van de maand mei. Dan zie ik mijn moeder voor me, heel stil naar de vierde mei, de dodenherdenking toelevend. Haar familie die om het leven kwam bij het bombardement op Rotterdam, de veertiende mei 1940 en ook elders op andere data in die oorlogsjaren herinnerend. Ze was stil in haar verdriet, verdrietig door de stilte ook na al die jaren door het verdwijnen van geliefden door dat vreselijk geweld.
Wij, haar kinderen, deelden in die stilte. Eerst met haar maar toen ik een jonge man was woonde ik in Rotterdam herdenkingsplechtigheden bij bij monumenten. Maar ook op andere plaatsen in Nederland waar ik toen woonde. Uit respect voor de doden en voor mijn moeder. En om niet te vergeten. Zoals nu ook mijn kinderen en kleinkinderen doen. Maar nu stilzijn zonder herinnering.
Mijn moeder stierf op 1 juni 1995, best al lang geleden. Ik ben al een dag lang stil, morgen en donderdag ook. Ik zie haar dan voor me met haar verdriet dat nooit sleet.
Met die vijfde mei, Bevrijdingsdag, heb ik niet zoveel. Die is zo lawaaiig – al is het ook wel fijn dat er dan weer lawaai gemaakt mag worden in alle vrijheid.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Okke Olivier Hoek zegt
Hallo Joop,
wat een mooi bericht weer. Vanaf mijn jongste herinnering aan Roosendaal nam je ons op 4 mei altijd mee naar de Parklaan om 2 minuten stil te zijn. Eerst wist ik niet waarom, het was gewoon zo. Later begon ik de Nationale dodenherdenking steeds bewuster mee te maken en te voelen. Vooral nadat je mij mee nam naar de Waalsdorper Vlakte.
Aandacht besteden aan het herdenken doe ik al mijn hele leven, de vlag hangt hier altijd halfstok vanaf 18.00 uur. Ik werk meestal ’s avonds, maar ik neem al jaren vrij zodat ik fysiek aanwezig kan zijn op het Stadhuisplein.
Om in gedachten stil te staan. Bij de verhalen die Oma Grietje heeft gedeeld, over de oorlog en de hongerwinter. Om stil te staan bij onze omgekomen familie, de Rotterdammers, de Nederlanders die bovengronds en in het verzet gestreden hebben gevallen zijn en iedereen die ervoor gezorgd heeft dat wij in relatieve vrijheid kunnen leven.
Dank dat je me dat besef al vanaf zo’n jonge leeftijd hebt bijgebracht!
Liefs,
je zoon Okke
Fred zegt
Namaste Joop, van wie is dat mooie schilderij?
Hartelijke groet, Fred
Joop Ha Hoek zegt
Ik zal zijn naam opzoeken, hij woont en werkt in Zeeland.
Joop Ha Hoek zegt
Het is Henk Vierveijzer