Je kunt niet zeggen dat het WK-voetbal in Qatar erg opwindend is, ik bedoel dan het spel. De posities van de spelers worden aangeduid door een combinatie van cijfers. Een beetje heen en weer trappen van de bal op het veld. Slaapverwekkend. Als we maar winnen, zeggen ze.
Waar het wel opwindend is is thuis, in relaties, wat het WK betreft.
Een vrouw kijkt principieel niet naar dit WK vanwege de schending van mensenrechten. Haar man -een enorme voetballiefhebber- is ook principieel: in het steunen van het oordeel van zijn vrouw. Dus samen kijken ze niet, ook niet ieder voor zich. Daar gaat het om met principes.
Soms moeten die wijken voor liefde, het elkaar wat gunnen. De vrouw kwam deze week op een avond thuis van weggeweest en zei tegen haar partner: wie ben ik om jou het kijken naar het voetballen te verbieden. Doe wat je goeddunkt. Even later werd de kamer verlicht door een blauwe gloed. De vrouw voelt zich schuldig dat ze meekijkt, de man is happy maar voelt zich ook schuldig door het gevoel van schuldigheid van zijn vrouw.
De mensenrechtenschenders in Qatar zal het een zorg zijn, die tweespalt.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Ruud van Bokhoven zegt
Gewoon loslaten, dat geeft rust.
Joop Ha Hoek zegt
De rust is er, het elftal is al vertrokken uit Qatar.
Rob de Klerk zegt
Is het mogelijk om je van alle schuld te bevrijden, of misschien beter gesteld, schuld te zien voor wat het is?
Zelf-onderzoek naar waarom je dingen voelt zoals je ze voelt en doet zoals je ze doet kan hier helpen toch?
Schuld is trouwens geen (basis)gevoel, het is slechts een woord geplakt aan angst dat met blijdschap, bedroefdheid en woede wel tot de (vier) basisgevoelens behoort.
Ik denk verder dat het niet alleen de Quatarese mensenrechtenschenders zijn die hier niet geïnteresseerd in zijn.
Moedig Voorwaarts!