De laatste weken waren er best wel veel dode mensen in mijn omgeving jarig. Onder wie dierbaren: mijn moeder, mijn zwager Wim, Dick, een jeugdvriend, Ger, de moeder van een vriendin, Ger en Leo, Franse vrienden en zo meer.
De agenda in Outlook meldt hun namen en die staan ook nog eens in een papieren agenda. Ik zing natuurlijk niet: lang zullen ze leven, want ze zijn hartstikke dood, of volgens boeddhistische begrippen wedergeboren, maar dan wordt wel erg druk op de aardkloot. Dus geen feestgedruis maar ik ben wel blij dat ik ze gekend heb, dat ze er voor mij waren en ik voor hen. Ik zie ze voor me alsof ik ze kan aanraken. Hoor hun stemmen, ervaar hun zorgzaamheid.
Vandaag kreeg ik een berichtje dat iemand met alzheimer was overleden. Ik vroeg me af hoe diegene dat overlijden heeft ervaren. Die leegte die er ook al tijdens het leven was.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.