Een dichtbij familielid gaat voor een paar weken proefwonen in een erg ver land, heel ver. Ze is er al een paar keer geweest en wat haar daar het meest en het best beviel was de rust, de sloomheid in dat land. Als het bevalt wordt tijdelijk altijd.
Eind jaren zeventig verhuisde ik van Rotterdam naar het Oosten van ons land om er te wonen en te werken. Ik trof er een versloomde samenleving, in de positieve zin van het woord. Mensen hadden er nog tijd voor elkaar, aandacht, leefden minder gehaast. Er was noaberschap, wirkommen zeiden ze bij vertrek. Ik versloomde mee en dat gevoel zit nu in het jachtige Westen nog steeds in me. Rust zonder roest.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.