Een paar dagen geleden zag ik in een essentiële winkel het voor mij voor de eerste keer. Een moeder met een paar hele kleine wel lopende kinderen waarvan er een het handvat van een poppenwagen vasthield. In het wagentje een kleine hond. Kind en hond keken naar mij. Ik keek terug.
En vanmorgen in een provinciestadje duwde een vrouw een kinderwagen met een kleine hond voort, op een voetpad naast een fietspad. Boven het hondje een afdakje tegen de regen. Het regende niet.
Zijn die honden moe, ziek, zwak of misselijk? Long corona honden?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Dit beeld verrast, nee overrompeld, mij al jaren. Het past in een ontwikkeling (degeneratie?) waarbij de moeilijk lopende man of vrouw, met wandelstok vervangen is door wezens op turbo scootmobielen. Waarbij de zuchtende en kreunende oudere, die zichzelf de trap op redt, vervangen is door een op galante wijze op traplift omhoog glijdend wezen. En waarbij de sloom sjokkende hond aan de halsband vervangen is door een wezen in een kinderwagen.
Waar is de ruwe werkelijkheid van bos, oergrond en steppe van weleer? Waar is de wereld gebleven van het aanvaarden van lichamelijk aftakeling en ferm doorgaan?
Bert Dorrestijn zegt
Bij sommige natuurvolken die een semi nomadisch bestaan leefden en van zomerkamp naar winterkamp trokken en vice verca , was het de gewoonte de ouderen die de reis niet meer aankonden achter te laten om te sterven. Ook wilde dieren die in kuddes of roedels leven zonderen zich af als ze oud en ziek zijn om alleen te sterven. Dat stadium hebben wij met de moderne geneeskunde, hulpmiddelen én dierenartsen vér achter ons gelaten…….de vraag is hoe ver gaan wij in het uitstellen van ziekte ouderdom en dood……..?
Bert Dorrestijn zegt
Het is de mens die de standaard bepaalt voor wat een huisdier nodig heeft beredeneerd vanuit het perspectief van mensen. Honden met jasjes aan. Hoedjes op. Krulspelden in. Schoentjes aan. In karretjes etc. Dieren behandeld als mensenkinderen want dat is zó leuk……..Ook in mijn woonplaats kwam ik regelmatig een man tegen die zijn twee kleine hondjes voortduwde in een winkelkarretje door de gehele stad…….De hondjes en het karretje zie ik de laatste tijd niet meer. Waarschijnlijk zijn de hondjes overleden……De man zelf rijdt nu in een scootmobiel. Het is de degeneratie van zowel het fysieke als het geestelijke dat doet besluiten dieren te degenereren tot mensen……..