‘Hij heeft zo’n zweepje. Een kort paardenzweepje, maar dan met een leren handje eraan. Het stokje van het zweepje gaat nog een beetje in het handje door, dus het ding is venijnig. Ik had het vast en speelde er een beetje mee. Ik kletste een beetje op zijn rug. Maar ik voelde het onmiddellijk opkomen. Die behoefte om steeds wat harder te slaan. Net zoals bij die pizzasnijder van ‘m. Dat pinwheel. Ik liet het losjes over zijn benen rollen, maar ik wilde doordrukken. Iets in mij wil doordrukken.’
‘Ik was me bewust van de innerlijke dialoog. Er zit in iets in mij dat pijn wil doen, dat geweld wil gebruiken. Gelukkig was die aanwezigheid niet nieuw voor mij. Ik zit lang genoeg op het kussen om ervan doordrongen te zijn. En we hebben het er vaak over gehad tijdens de Great Sangha Gatherings op Ameland. Daar konden we het beoefenen, onderzoeken en inzien: ik ben in staat om iemand te verwonden, ja, te vermoorden zelfs. Dat is niet louter een slap theorietje. In meer subtiele vormen doe ik het zelfs al, verwonden. Dus ze was geen onbekende toen ze zo omhoog kwam, terwijl ik met dat zweepje zijn lichaam beroerde.’
‘Weet je, ik denk dat ook dit weer voortkomt uit dat ijzersterke verlangen. Dat ontzettende wilskrachtige, maar ook zo subtiele (want niet altijd even makkelijk te herkennen) verlangen. Om de waarheid te kennen, om de waarheid te bezitten. Iets in mij is bereid daarvoor geweld te gebruiken. Liever nog dan de machteloosheid aangaan, die mij vertelt dat ik altijd net naast de waarheid grijp, mijn hele leven lang.’
‘Tegelijkertijd natuurlijk dat andere, dat gelijk ‘sorry’ piept zodra hij een krimp geeft bij het neerkomen van de zweep. De pijn die ik dan zelf ervaar, die door mijn lichaam schiet. Want hij is een mens, een mens, A., zoals jij en ikzelf. Ik voel zijn lichaam, ik zie zijn aangezicht, dat ik niet anders dan lief kan hebben. God… Het zit in mij, allemaal.’
Mieke zegt
Waarheid bestaat niet. Het is niet meer dan een denkbeeld waarin we geloven. We kunnen de waarheid dus ook niet bezitten. Dit inzicht geeft mij inmiddels ruimte in plaats van een machteloos gevoel. Het kwaad bestaat evenmin en zit nergens, ook niet in ons.
Alles is in wording, ontstaat en verdwijnt. We hoeven niets te bestrijden of uit de weg te gaan. We kunnen onszelf onderzoeken en inzicht ontwikkelen wat maakt dat we kwaad worden. En daar een antwoord op proberen te geven. Dan ontstaat ook geen machteloos gevoel. Het is een manier van leven, de moeite waard!
Kees Moerbeek zegt
Waarheid bestaat niet, de Boeddhadharma bestaat wel. Ook het kwaad bestaat, dit wil zeggen dat wat onheilzaam is. De waarheid en het kwaad zijn alledaagse dingen en niet zo beladen als sommige variaties van het christendom ons doen willen geloven en nogal relatief. Het achtvoudige pad is meer dan duidelijk en het is niet dat de Boeddha onderwijst ‘dat het er allemaal niet toe doet’. Hij was geen nihilist.
We kunnen van alles onderzoeken, maar dit op zichzelf lost niets op. Iemand kan zijn leven ermee vullen, maar wat is leven dan nog? Onderzoek is een ding, handelen is iets anders en de Boeddha stond op van onder de bodhiboom, twijfelde over wat hij ervoer en zijn vrienden spoorden hem aan om zijn ervaringen te onderwijzen. Anderen in zijn tijd mediteerden en hongerden zich dood.
Mieke zegt
Dank voor je reactie.
Boeddha onderwees dat het er allemaal júist toe doet, hoe je onderzoekt en vervolgens handelt naar het inzicht dat ontstaat.
Wulf zegt
Wil je geweld gebruiken? Dagelijks zien we om ons heen dat dit een eigenschap is binnen ons soort. Gelukkig kunnen de meesten onder ons er verstand en een geweten tegenover stellen.
Leo van Vegchel zegt
Dag Marloes,
Dank voor je oprechte artikel. Ik kwam het bij toeval tegen.
wat heerlijk om weer iets van jou te lezen. Ik vroeg mij lange tijd af hoe jou nog te vinden of te bereiken.
Het ga je goed!!!
Leo van Vegchel